شاعران چگونه در فضای شعر می اندیشند؟
محل انتشار: مجله ادبیات پارسی معاصر، دوره: 3، شماره: 2
سال انتشار: 1392
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 165
فایل این مقاله در 14 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_PARSI-3-2_004
تاریخ نمایه سازی: 10 مهر 1400
چکیده مقاله:
شعر به اشاره در باب چیزی می پردازد که نمی توان آن را بیان کرد و اصولا قابل بیان به نثر و زبان نثر و یا نثر منظوم نیست. در حقیقت، شعر قابل معنی کردن نیست، بلکه قابل تعبیر است. برخی شاعران برای اندیشه و مسئله یا مناسبتی که در ذهن دارند اقدام به سرودن شعر می کنند. این گونه شاعران را «شاعران مناسبت ها» لقب می دهیم. به گمان ما در این صورت آن چه ساخته می شود در حوزه تمثیل قرار می گیرد و ارتباطی به شعر ندارد، زیرا شعر در مقوله رمز قرار می گیرد. از این جاست که هرمنوتیک (تاویل متن)، که درباره آثار دینی به کار گرفته می شود، در باب شعر هم مورد استفاده قرار می گیرد. بنابراین هر خوانش (قرائت) از هر شعری خود رمزی تازه است که به سامان شعر افزوده می شود. حوادث بیرونی در برخورد با تجربیات شاعر در ذهن او انعکاس می یابد و شاعر را برابر با ساختار تجربیات او و جهت گیری وی نسبت به آن ها تحت تاثیر قرار می دهد. این تاثیر پذیری به صورت ناخودآگاه انجام می شود و در بیان دوباره آن از سوی شاعر، به زبان، ترجمه می شود. بیان تاثر شاعر از سائقه های بیرونی عمدی نیست و ناخودآگاه بر مبنای جهان بینی او صورت می گیرد. هرگاه شعر در ذهن او و در ناخودآگاه او برساخته و کامل شد، به دنیای کلمات زاده می شود. در این پژوهش نحوه اندیشیدن شاعر، و نه ناظم، در فضای شعر ردیابی می شود و نیز این نکته مطرح می شود که نظم محصولی فردی و شعر محصولی اجتماعی است؛ بدین معنا که در شعر فردیت هنرمند در هویت جمعی حل می شود، به بیان دیگر نظم تک اندیشی و شعر جمع اندیشی است.
نویسندگان
عبدالحسین فرزاد
دانشیار زبان و ادبیات فارسی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی