بررسی منشا و ویژگی های تساهل عرفانی در مثنوی معنوی مولوی

تساهل به مثابه یکی از مهمترین دیدگاه های تاریخ اندیشه بشری بر آزادی ادیان و مذاهب تاکید می ورزد و در عرفان ایرانی – اسلامی یکی از موضوع های محوری است. این مقاله کوشیده است که به تبیین تساهل بپردازد و با تکیه بر متن مثنوی معنوی، منشا و ویژگی های تساهل را در نظام فکری مولوی بنمایاند. دو نظریه «وحدت موجود» و «تجلی و ظهور» منشا فکری تساهل عرفانی مولوی است. او با بهره گیری از این دو نظریه کوشش دارد که در هستی به انسان مقامی والا دهد و در دفاع از آزادی عقیده، همه مذاهب و ادیان را به رسمیت شناسند. بنابراین کثرت گرایی دینی، رستگاری پیروان همه مذاهب، رهایی از انانیت، باطنی گرایی، نسبی گرایی و تاکید بر اخلاق عملی از ویژگی های تساهل در منظومه مثنوی معنوی است.

کلیدواژه ها:

تساهل ، وحدت موجود ، تجلی ، مولوی ، انسان