تاثیر درمان مبتنی بر تحریکات بینایی بر کاهش علائم اختلال یادگیری املانویسی

زمینه و هدف: نارسایی در تمییز ادراک شنیداری یکی از عوامل اختلال املانویسی محسوب می شود. بر طبق فرضیه کیفیت مغزی نورون های آینه ای در انتقال معنای حرکت از سیستم بینایی به شنیداری نقش دارند. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی تحریک بینایی بر ادراک شنیداری و عملکرد املانویسی در دانش آموزان مبتلابه اختلال یادگیری انجام شد.  روش: طرح پژوهش تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری تمام دانش آموزان دختر و پسر مبتلابه اختلال املانویسی شهرستان تبریز در سال تحصیلی ۱۳۹۴-۱۳۹۵ با دامنه سنی ۷ تا ۹ سال بود که ۳۰ نفر از این دانش آموزان (۱۴ دختر و ۱۶ پسر) به شکل در دسترس انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه ۱۵ نفر (هر گروه ۷ دختر و ۸ پسر) جایدهی شدند. ابتدا آزمون­ های تمییز ادراک شنیداری (وپمن، ۱۹۵۸) و پیشرفت مهارت نوشتن (راغب، ۱۳۸۴) بر روی هر دو گروه اجرا شد. سپس گروه آزمایش، تحریک بینایی را در ۱۲ جلسه ۳۰ دقیقه ای و به مدت چهار هفته دریافت کردند. در پایان هر دو گروه مجددا مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد.  یافته ها: نتایج نشان داد اجرای تحریکات بینایی موجب کاهش خطای تمییز ادراک شنیداری و بهبود عملکرد املانویسی در دانش­آموزان با اختلال املانویسی می شود ( ۰/۰۰۰۱ > p). نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش حاضر، تحریک بینایی با تقویت فرایندهای ذهنی زیربنایی کودک باعث کاهش مشکلات املانویسی دانش ­آموزان می­ شود بنابراین می توان از این روش درمانی جدید برای بهبود اختلال املانویسی در دانش ­آموزان استفاده کرد.