بررسی روش های خشک کردن امولسیون و نانوامولسیون

ریزپوشانی با استفاده از بیوپلیمرهای مختلف، یکی از روش های مورد استفاده برای افزایش مقاومت انواع مواد حساس در برابر شرای محیطی است. در واقع ریزپوشانی فرآیندی است که در آن ترکیبات فعال مانند رنگدانه ها، روغن های حساس و.. به عنوان مواد هسته، در داخل ماده ثانویه ای تحت عنوان دیواره قرار می گیرند و در محل و زمان مناسب و به شکل کنترل شده، آزاد می شوند. ابعاد کپسول های تولید شده می توانند در مقادیر میکرو یا نانو باشند. برای مواد غیرقطبی، گام اول تولید امولسیون می باشد. در این راستا استفاده از مواد جامدی که هم نقش پایدارکنندگی امولسیون و هم ایجاد دیواره مناسب در میکروکپسول ها را دارند، الزامی است. پس از تولید یک امولسیون پایدار، لازم است برای رسیدن به میکروکپسول هایی مناسب، آن ها را خشک کرد. روشهای نانو ریزپوشانی برای تولید نانوسوسپانسیون مایع یا خشک به کار میرود؛ این نانوسوسپانسیون ها از ترکیبات فعال تشکیل میشوند و دارای پوششی از مواد دیواره سلولی هستند و یا در میان آن پوشش دهی شده اند. مشکلات مهم نانوکپسول ها شامل تجمع و ناپایداری شیمیایی غیر قابل برگشت و ریزش عناصر فعال ریزپوشانی شده می باشد. بنابراین، به منظور حفظ پایداری بهتر است سوپانسیونهای نانوکپسول خشک شوند. خشک کردن نانوذرات نگهداری و انبارش آنها را ساده تر می کند و در محلول های آبی به راحتی پراکنده می شوند. از این رو، استفاده از روش های ریزپوشانی همراه با روش های خشک کردن برای تبدیل سوسپانسیون های ریزپوشانی به ماده خشک و جامد امری ضروری است. در این مقاله مروری سعی شده است روشهای متداول خشک کردن امولسیون ها و نانوامولسیون ها بررسی شود.

کلیدواژه ها:

امولسیون ، نانوامولسیون ، ریزپوشانی ، خشک کردن پاششی ، خشک کردن انجمادی