اهمیت پدیده زیست تدخین (Biofumigation) در توسعه کشاورزی پایدار

مدیریت آفات و بیماریها در سیستمهای زراعی چالش بزرگی است. کنترل زیستی یکی از روشهای مدیریت تلفیقی آفات و بیماریهای گیاهی میباشد. کنترل عوامل خسارت زای گیاهی، حفظ حاصلخیزی و شرایط فیزیکی خاک و کاهش مصرف سموم شیمیایی از دستاوردهای مهم کنترل زیستی در سامانه های کشاورزی است. یکی از روشهای کنترل زیستی استفاده از متابولیتهای تولید شده توسط گیاهان و فرآیند دگرآسیبی جهت کنترل آفات، بیماری، علفهای هرز و نماتودها میباشد. زیست تدخین یا Biofumigation یک فرآیند زیست محیطی در تولید سامانه های کشاورزی پایدار میباشد. این فرآیند شامل هیدرولیز ترکیبات گلوکوزینولات موجود در گیاهان خانواده براسیکاسه میباشد که باعث جلوگیری از فعالیت عوامل بیماریزای خاکزی از جمله قارجها و نماتودها میشود. در این فرآیند ترکیبات گلوکوزینولات هیدرولیز و ترکیبات فراری به نام ایزتیوسیانات تولید میشود که نقش مهمی در کنترل آفات و بیماریهای خاکزی دارد. کشت در بقایای خرد شده گونه های براسیکا، استفاده از آنها به عنوان کود سبز و گیاهان پوششی از جمله راهکارهای مهم جهت بهرهبرداری از این ویژگی مهم در این خانواده میباشد که منجر به کنترل بسیاری از انواع نماتود و قارچ های عامل بیماری پوسیدگی، فوزاریوم و اسکلروتینیا میگردد. اصلاح و رعایت اصول تناوب زراعی به عنوان یک اصل مهم در کشاورزی پایدار میتواند علاوه بر بالا بردن راندمان اقتصادی به حفظ منابع آب و خاک به کاهش آلاینده های زیست محیطی ( مصرف سم و کود) کمک شایانی داشته باشد.

کلیدواژه ها:

براسیکا ، تناوب ، زیست تدخین ، عوامل بیماریزا ، کنترل زیستی