ارزیابی مولفه های اجتماع محور در مجتمع های مسکونی با هدف بهبود کیفیت زندگی (مطالعه موردی: مجتمع مسکونی چهارصددستگاه نازی آباد)

مسکن، یکی از ارکان تشکیل خانواده می باشد و عامل شکل گیری روابط میان اعضای خانواده می باشد. مکان محیط مسکونی، زمینه ساز ارتباط میان انسان ها با اجتماع پیرامون آنان است. همچنین محیط مسکونی، عامل اصلی رشد و شکل گیری شخصیت انسان ها در برخود با هم نوعان خود در جامعه است و آنان را برای ورود به جامعه آماده می کند. مجتمع های مسکونی به عنوان پیچیده ترین و اساسی ترین عملکرد در عرصه معماری دو قرن اخیر به حساب می آیند و می توانند تاثیرات بسیاری در رفتار ساکنان و روابط آن ها داشته باشند. به منظور ارتقای روابط اجتماعی در مجتمع های مسکونی باید مولفه های اجتماع محور واکاوی شوند. پرسش اصلی پژوهش این است که چه عواملی بر ارائه الگوی اجتماع محور تاثیرگذار هستند. لذا برای پاسخ به پرسش پژوهش، ابتدا عوامل اصلی مرتبط با موضوع شامل محیط، مکان، هویت، قلمرو و تعاملات اجتماعی بررسی شدند و در ادامه، عوامل ثانویه شامل تعلق خاطر، ارتباط همسایگان، معماری جمعی، فضای سبز و امنیت بررسی می گردند. نمونه موردی، مجتمع مسکونی چهارصد دستگاه نازی آباد انتخاب گردید و پرسش نامه مناسبی در میان ساکنان هدف، توزیع گردید. برای تحلیل و بررسی سوالات پرسش نامه از نمودارهای آماری استفاده شد تا به استنتاج منطقی داده ها دست یابیم. بدین منظور از نمودار کمی استفاده شد. شایان ذکر است که روش تحقیق در این مقاله، ترکیبی با مطالعه موردی می باشد و جمع آوری، تحلیل و ترکیب اطلاعات کمی و کیفی در موضوع مطالعه به منظور شناخت مسئله تحقیق انجام شده است. 

کلیدواژه ها:

مجتمع های مسکونی ، کیفیت زندگی ، اجتماع محور ، تعلق خاطر ، مطلوبیت مسکونی