پیش بینی اضطراب فراگیر در افراد روان رنجور بر مبنای تاب آوری

سابقه و هدف: اضطراب یک جنبه مهم روان رنجوری است که ممکن است با مکانیزم های بالقوه ای مانند تاب آوری مرتبط باشد. هدف مطالعه حاضر پیش بینی اضطراب فراگیر در افراد روان رنجور بر مبنای تاب آوری بود. مواد و روش ها: این مطالعه در قالب طرح همبستگی و مطالعه پیش بینی انجام شد. جامعه پژوهش شامل دانشجویان دانشگاه اراک در سال ۱۳۹۸ بودند که از بین آن ها ۳۰۰ نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابتدا مقیاس روان رنجوری پرسش نامه شخصیتی پنج عاملی نئو، پرسش نامه اضطراب فراگیر اسپیتزر و همکاران و پرسش نامه تاب آوری کانر و دیویدسون روی آن ها اجرا شد. سپس۷۰ نفر از شرکت کنندگانی که نمرات بالایی در مقیاس روان رنجوری نئو داشتند (نمرات ۲۴و بالاتر) بررسی شدند. یافته ها: تحلیل رگرسیون چندگانه هم زمان نشان داد مولفه های تاب آوری حدود ۳۱ درصد از واریانس اضطراب فراگیر افراد روان رنجور را پیش بینی کرد (۸۴۶/۵= Fو ۰۰۱/۰ >P) که باور به صلاحیت فردی، استانداردهای بالا و پایداری (با ضریب بتای ۴۶۶/۰-) و پذیرش مثبت تغییر و روابط ایمن (با ضریب بتای ۴۳۹/۰-) سهم منفی و معناداری در این پیش بینی داشتند. سایر مولفه ها سهم معناداری در آن نداشتند. نتیجه گیری: تاب آوری به ویژه با اتکا به مولفه های باور به صلاحیت فردی و پذیرش مثبت تغییر، متغیر مهمی در پیش بینی اضطراب فراگیر افراد روان رنجور است که برای کاهش اضطراب آن ها باید مورد توجه و تقویت جدی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

Anxiety ، Neuroticism ، Resilience ، اضطراب ، تاب آوری ، روانرنجوری