نقش خوداثربخشی در درمان اختلالات استفاده از مواد

خوداثربخشی این باور است که فرد می تواند رفتارهای مورد نیاز برای ایجاد اثر مطلوب را پیاده سازی کند. علاقه ی روزافزون به نقش خوداثربخشی به عنوان پیش بینی کننده و یا تعدیلگر نتیجه ی درمان در تعدادی از حوزهها وجود دارد. مقاله ی کنونی ادبیات تحقیق اخیر در مورد خوداثربخشی در حوزه ی سوءمصرف مواد را بازبینی می کند. در مطالعات پر تعداد بر روی درمان سوء مصرف مواد، خوداثر بخشی به عنوان یک پیش بینی کننده یمهم برای نتیجه یا به عنوان تعدیلگر اثرات درمان پدیدار شده است. علی رغم این یافته های مثبت تکراری، مفهوم خوداثربخشی اثر اندکی بر طراحی درمان داشته است. از اولین باری که مفهوم خوداثربخشی معرفی شد، با توجه به روشی که با آن خوداثر بخشی می تواند در شرایط بالینی تقویت شود، پیشنهادات زیادی ارائه شده است اما تعداد اندکی از این پیشنهادات تست های تجربی را گذرانده اند. این بازبینی با تعدادی توصیه، نتیجه می گیرد کهتحقیقات بیشتر برای بهبود شناخت از این مفهوم ارزشمند و تعامل آن با سایر متغیرها و ایجاد استراتژی های موثر برای تقویت خوداثربخشی لازم است.