پدیدارشناسی بن مایه ها در چکامه ی طوفان نوح اثر آلفرد دووینی

تاکنون بسیاری شعر طوفان نوح، اثر آلفرد دووینی را تفسیر کرده اند. اغلب مفسران درونمایه های این شعر را متاثر از رویدادهای ناگوار و ناکامی های زندگی فردی و اجتماعی وینی دانسته اند بی آن که به شالوده ی خود شعر توجه کنند. هدف اصلی این مقاله آن است که با استفاده از پدیدارشناسی هایدگر، خود شعر را در کانون توجه قرار دهد و درونمایه های آن، یعنی نامهربانی خداوند؛ خشم طبیعت؛ اشک؛ و طغیان را به مثابه ی بنیان های هستی انسانی تفسیر کند. شعر طوفان نوح، شعری درباره ی هستی انسانی است. این شعر، انسانی را توصیف می کند که از مواجهه ی با دو پدیدار رهاشدگی و دلهره که ریشه در موقعیت انسانی او دارند، نمی گریزد و به فردیت دست می یابد. چنین انسانی با رد هرگونه اقتداری بیرون از خود، به آزادی عشق می ورزد؛ خود را به خویش می سپارد؛ و بانگ طغیان می زند.