سنجش پایداری گردشگری مذهبی با استفاده از مدل ردپای اکولوژیک (مورد: امامزاده اسماعیل، شهرستان فسا)

با وقوع انقلاب صنعتی و پدیدار شدن مظاهر مختلف آن، ارزش اقتصادی منابع طبیعی بیشتر آشکار گردید. در این راستا رشد فزاینده جمعیت شهرنشین و گسترش مهاجرت های روستا به شهر، بازخوردهای متفاوتی بر طبیعت بر جای گذاشت. از طرفی در سال های اخیر با شکل گیری گردشگری مذهبی به عنوان راهکارهای جهت کاهش فشارهای روحی و روانی ناشی از زندگی ماشینی شهری سبب شده است تا جهت تامین نیازهای مصرفی جمعیت گردشگران در نظام پویای مراکز سکونتگاهی، به محدده ی وسیعی از منابع طبیعی و انسانی نیاز شود. بدین ترتیب در برنامه ریزی شهری و روستایی، محاسبه برآورد میزان مصرف، شناسایی امکانات و محدودیت های منابع و ارزیابی مستمر آن ها ضروری گردیده است. آنچه که در این میان اهمیت دارد، توان منابع موجود و بالقوه برای جذب گردشگران است یا بعبارتی آیا این منابع جوابگوی نیازهای اولیه آن ها هست یا خیر؟ بدین ترتیب شناسایی منابع اولیه و برآورد میزان تقاضا، برنامه ریزی پایدار گردشگری مذهبی را تسهیل می نماید. در سال های اخیر یکی از روش هایی که جهت سنجش میزان پایداری و از طرفی برآورد میزان تقاضا مورد استفاده قرار گرفته «ردپای اکولوژیک» می باشد. در این پژوهش نیز جهت برنامه ریزی آینده گردشگری روستاها و از طرفی اصلاح الگوی مصرف گردشگران با توجه به این روش، سعی در برآورد میزان تقاضا برای منابع و مقایسه میان امکانات و تقاضا هستیم. در این راستا امامزاده اسماعیل از شهرستان فسا را به عنوان مطالعه موردی انتخاب نموده و روش های مذکور را آزموده ایم. نتایج پژوهش حاکی از پایداری گردشگری در منطقه مورد مطالعه می باشد.

کلیدواژه ها:

گردشگری مذهبی ، ردپای اکولوژیک ، امامزاده اسماعیل ، شهرستان فسا