رویکردی بر احیای بافت های با ارزش تاریخی در راستای نظام مدیریتی شهر سالم (مطالعه موردی: شهر نیشابور)

بافت های با ارزش تاریخی قبل از آنکه نمود تاریخ و تحولات شهر در گذر زمان باشند، دارای هویت انسانی می باشند و پیچیدگی و پویایی شهر ناشی از همین هویت انسانی می باشد. در دهه های اخیر با رشد و توسعه سریع شهرنشینی و تاثیر فلسفه مدرنیسم، بافت های با ارزش تاریخی زمان لازم را برای تطابق با الزامات خاص دوره ی معاصر پیدا نکرده اند و شالوده مدنی و تشکیلاتی خود را از دست داده اند. مقاله حاضر به بررسی بافت تاریخی شهر نیشابور شامل: بافت دوطرف خیابان امام خمینی و خیابان فردوسی می پردازد. بررسی ها ی انجام شده در این منطقه حاکی از آن است که عدم توجه کافی به این بخش و توسعه شهری مشکلاتی از قبیل: دوگانگی بافت شهری و آسیب تاریخی و فرهنگی شهر و شهروندان را به دنبال داشته است. به همین منظور در این مقاله با استفاده از مطالعات کتابخانه ای، مشاهدات محلی و تجزیه و تحلیل نقشه های موجود سعی شده است که با توجه به سه فاکتور مهم: افزایش شناخت، مشارکت و خودیاری اجتماعی آگاهانه شهروندان، احیای بافت های تاریخی با ارزش بر پایه ی ضرورت های واقعی و همچنین کاربرد نظام مدیریتی جامع، زمینه ی پایداری و خودیاری دوباره ی فرهنگی شهر و شهروندان را فراهم آورد و دستیابی به شهر سالم را ممکن نمود.

کلیدواژه ها:

احیا ، بافت های تاریخی ، شهر سالم ، شهر ، نیشابور