تاثیر شادکامی بر خوش بینی تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر سقز

هدف این تحقیق بررسی رابطه شادکامی با خوش بینی تحصیلی دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر سقز بود. تحقیق حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش پژوهش همبستگی بود. جامعه پژوهش شامل دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر سقز در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بودند که حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران، عدد ۲۵۰ به دست آمد. روش نمونه گیری این پژوهش از نوع نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای بود. ابزار سنجش شامل پرسشنامه شادکامی آرگیل و لو (۱۹۹۰) با ضریب پایایی ۰.۹۲۲، پرسشنامه خوش بینی تحصیلی اسچنن موران و همکاران (۲۰۱۳) با ضریب پایایی ۰.۸۵۴ و پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی جنکینز و مورگان (۱۹۹۹) با ضریب پایایی ۰.۹۲۶ بود. تجزیه وتحلیل اطلاعات در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی از نرم افزار SPSS استفاده شد. در سطح آمار استنباطی از آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج آزمون کولموگراف_اسمیرنوف نشان داد که برای هر سه متغیر روابط خوش بینی تحصیلی، خودکارآمدی تصحیلی و شادکامی از ۰.۵۰ بزرگ تر بود و توزیع داده ها نرمال بود. رابطه معنی داری بین متغیر شادکامی و خوش بینی تحصیلی رابطه معنی داری وجود داشت. می توان نتیجه گرفت که با افزایش میزان شادکامی، میزان خوش بینی تحصیلی افزایش پیدا می کند. در واقع، شادکامی می تواند خوش بینی تحصیلی دانش آموزان کلاس ششم ابتدایی شهر سقز را پیش بینی کنند. بین دو متغیر شادکامی و خودکارآمدی تحصیلی رابطه معنی داری وجود داشت. می توان نتیجه گرفت که با افزایش میزان شادکامی، میزان خودکارآمدی تحصیلی افزایش پیدا می کند. در واقع، شادکامی می تواند خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان کلاس ششم ابتدایی شهر سقز را پیش بینی کنند.

کلیدواژه ها:

شادکامی ، خوش بینی تحصیلی ، خودکارآمدی تحصیلی ، دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر سقز