حساسیت پذیری سازندهای نئوژن زاگرس نسبت به وقوع فرسایش خندقی

ساختارهای متنوع زمین شناسی، تشکیلات مختلف با لیتولوژی های متنوع رسوبی، بارشهای سنگین و ایجاد جریانات سطحی و همچنین تخریب پوشش گیاهی و فعالیتهای عمرانی غیر اصولی از عواملی هستند که باعث بروز و توسعه انواع فرسایش و به ویژه فرسایش خندقی در سطح استان چهارمحال و بختیاری گردیدهاند. در این تحقیق پراکنش و توسعه فرسایش خندقی در سازندهای نئوژن زون زمین ساختی زاگرس مورد بررسی قرار گرفته و با محاسبه حجم رسوب ایجاد شده در اثر وقوع این نوع از فرسایش، سازندهای مختلف از دیدگاه استعداد وقوع خندق و رسوبزایی اولویت بندی شده اند. نتایج نشان داد که زون زاگرس چین خورده و زاگرس مرتفع به ترتیب بیشترین کانونهای فعال فرسایش خندقی را به خود اختصاص داده اند. این در حالی است که در زون سنندج سیرجان به لحاظ عدم حساسیت سازندها به فرسایش، خندق قابل ملاحظهای مشهود نیست. در این میان سازندهای تراس رودخانه ای، مارن میشان و کنگلومرای بختیاری نسبت به سایر سازندهای نئوژن در منطقه، واجد بالاترین حجم فرسایش خندقی بوده و از نظر استعداد تشکیل خندق و رسوبزایی دارای اولویتهای اول تا سوم میباشند.

کلیدواژه ها:

فرسایش خندقی ، سازندهای نئوژن ، زون زمین ساختی زاگرس ، چهارمحال و بختیاری