فعالیت فیزیکی بیماران پارکینسون در دوران پاندمی کووید ۱۹

زمینه و هدف: پاندمی کووید ۱۹ تغییرات زیادی در زندگی افراد ایجاد کرده است که یکی از آنها تحمیل شرایط قرنطینه است که موجب تغییر الگوی زندگی و فعالیت فیزکی همه افراد جامعه شده است. بیماران پارکینسون به علت سن بالا، پیشرونده بودن بیماری و مشکلات حرکتی زیادی که دارند بیشتر از سایر افراد جامعه تحت تاثیر تغییر الگوی فعالیت فیزیکی قرار می گیرند. هدف این مطالعه مروری تاثیرات تغییر الگوی فعالیت فیزکی در بیماران پارکینسون در دوران قرنطینه پاندمی کرونا می باشد.روش جستجو: جستجو با واژه های Science Direct ، google scholar ، PubMedدر پایگاهای اطلاعاتیPhysical ، Home confinement، lockdown ، COVID-۱۹ Pandemic ، Parkinson's disease activity در سال های ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱ انجام شد. در نهایت ۲۶ مقاله مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: اگر چه مطالعات محدودی تغییر طول مدت فعالیت ها و تمرینات فیزیکی روزانه را گزارش ندادند، اکثر مطالعات نشان دادند که ترس از ابتلا به کووید ۱۹، باقی ماندن در فضای محدود خانه و ممنوعیت فعالیت ها و تمرینات خارج از خانه موجب کاهش فعالیت فیزیکی بیماران پارکینسون از نظر تعداد، مدت زمان و فرکانس آنها می شود و علاوه بر بدتر شدن علایم حرکتی و غیر حرکتی بیماران بر سلامت جسمی و شناختی و روانی اجتماعی بیماران هم تاثیر می گذارد. با کاهش فعالیت حرکتی ناشی از قرنطینه علایمی مثل ترمور، کندی حرکت، سفتی اندام ها و دیسکانزتزیا در بیماران پارکینسون افزایش می یابد. برخی مطالعات بیان کردند که فقدان فعالیت فیزیکی عامل اصلی از دست دادن مهارت های حرکتی باقیمانده و به ویژه ناتوانی در انجام فعالیت های روزمره سطح بالا است. علاوه بر این کاهش فعالیت فیزیکی موجب بروز درد، سر درد، خستگی، بدتر شدن و کندی الگوی راه رفتن و کندی در انجام فعالیت های روزانه و اختلال خواب و بیخوابی می شود. با کاهش فعالیت فیزیکی زمان تماشای تلوزیون و استفاده از تلفن همراه افزایش می یابد. فاصله اجتماعی، تنهایی و ناتوانی در انجام فعالیت های فیزیکی تفریحی خانوادگی و گروهی، حذف فعالیت های فیزیکی عادتی و تغییر در روتین های زندگی علاوه بر ادامه ندادن جلسات فیزیوتراپی و سایر فعالیتهای آموزشی تمرینی حرکتی، علاوه بر تاثیرات جسمی موجب بروز استرس، افسردگی، ناامیدی، اضطراب ، کاهش عملکردهای شناختی (توجه، تمرکز، حافظه) و عدم رضایتمندی از زندگی و حتی افکار خودکشی می شود و در کل باعث کاهش کیفیت زندگی بیماران پارکینسون و خانواده می شود. نتیجه گیری: مطالعات نشان داد که کاهش فعالیت فیزیکی و ادامه ندادن جلسات توانبخشی علاوه بر تشدید علایم حرکتی بیماری، موجب بروز و تشدید علایم شناختی و روانی هم می شود و کیفیت زندگی فرد و خانواده را متاثر می کند. با در نظر گرفتن برنامه حرکتی و فعالیت های فیزیکی مناسب و امکان پذیر و پیدا کردن سرگرمی ها جدید، تا حدودی می توان از شدت این عوارض کاست.

کلیدواژه ها:

بیماری پارکینسون ، پاندمی کووید ۱۹ ، قرنطینه ، فعالیت فیزیکی