تاریخ علوم پزشکی در گذر زمان با تاکید بر چهار دوره هخامنشی، ساسانیان،سامانیان و دوران اسلام

هدف : پزشکی از پرسابقه ترین علوم بشری بوده و قدمتی به بلندای تاریخ بشریت دارد؛ و از آنجا که با حیات و بقای بشر درارتباط است از جایگاه ویژه ای در سازمان ها و نهادهای اجتماعی برخوردار می باشد. بر این اساس محقق در مطالعه حاضر درصددبررسی اهمیت و جایگاه علم پزشکی در گذر زمان با تاکید بر چهار دوره هخامنشی، ساسانیان، سامانیان و دوران اسلام می باشد.مواد و روش کار: روش به کاررفته در این پژوهش، توصیفی تحلیلی است. اطلاعات مربوط به موضوع از طریق بررسی کتابخانه ای گردآوری شده است.یافته ها: در کشور ما طب و طبابت ادوار مختلفی دارد که مهم ترین آنها عبارتند از:دوره هخامنشی، دوره ساسانیان، دورهسامانیان و دوره طب اسلامی. در دوره هخامنشی داریوش اول بیش از بقیه پادشاهان، برای علم طب اهمیت قائل بود، به سببایجاد بیمارستان ها و آموزشگاه های بزرگ و حمایت از پزشکان مشهور است. انتقال اصل و مایه طب، از دوران هخامنشی بهدوران ساسانی اتفاق افتاد اما بر اثر اختلافات مذهبی که در امپراتوری روم شرقی بین امپراتوران با دانشمندان و پزشکان پیداشد، تنها پزشک ساسانی که از روایتها نام او باقیمانده «برزویه» است دوران جدیدی در تاریخ طب ایران و نتیجتا در طب اسلامی پدیدار شد. طب زمان سامانیان بیشک پایه بزرگترین طب قدیمی شرق و غرب را تشکیل میدهد. کامیابی های بی نظیرآن، مخصوصا آثار محمد زکریای رازی و ابوعلی سینا طب زمان سامانیان را به طب خاص بین المللی تبدیل کرد. چهره هایدرخشان دوره طب اسلامی نیز عبارتند از: محمد زکریای رازی، شیخ ابوعلی سینا، اسماعیل جرجانی، ابن رشد قرطبی، علی بنعباس مجوسی ارجانی و ابوالقاسم بن خلف الزهراوی.بحث و نتیجه گیری: با نگاهی اجمالی به اسناد برجای مانده از دوره باستان به خوبی اهمیت دانش و آموزش پزشکی در میانایرانیان مشخص میشود. بیتردید این توجه و اهتمام به آموزش علم طب در دوران اساطیر ایران باستان و دوره های بعدیازجمله دوره های هخامنشیان، ساسانیان، سامانیان و پس از آن دوره اسلام نشان دهنده پویایی فرهنگ و تمدن ایران زمین درطول تاریخ در مقایسه با فرهنگ ها و تمدن های هم عصر خود است.

کلیدواژه ها:

طب سنتی ، طب ایرانی ، علوم پزشکی