بررسی اثر داربست الکتروریسی پلی اورتان بر تمایز استخوانی سلولهای مزانشیم چربی

استخوان یک بافت معدنی و عروقی است که حمایت ساختاری بدن را برعهده دارد، استخوان دارای ظرفیت های ترمیم و بهبودی در شرایط فیزیولوژیکی طبیعی است. با این حال آسیب بزرگ استخوانی یا نقص ناشی از سرطان، آسیب یا بیماریهای دیگر، که خارج از ظرفیت بهبودی بدن هستند، به پیوند بزرگ استخوان احتیاج دارند. برای برطرف ساختن مشکلات پیرامون گرفتهای استخوانی رایج، مهندسی بافت استخوان به عنوان یک روش امیدوار کننده برای بازسازی نقایص استخوانی پیشنهاد شده است. برای مهندسی بافت استخوان نیاز است که داربست ها زیست سازگاری عالی، خواص مکانیکی و خواص استئوژنیکی مناسب داشته باشند. نانو الیاف الکتروریسی شده با ساختار تقلید شده از ماتریس خارج از سلولی داربست های خوبی برای ترمیم بافت استخوان هستند. در این پژوهش داربست الکتروریسی پلی اورتان سلول های مزانشیمی چربی انسانی را به سمت سلولهای استخوانی تحریک می کند. داربست الکتروریسی پلی اورتان از طریق روش الکتروریسی آماده شد. میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) فیبرهای منظم و یکنواخت را نشان داد. همچنین تیمار پلاسما برای افزایش آبدوستی سطح داربست انجام شد. بررسی زاویه تماس آب با سطح داربست در داربستی که تیمار پلاسما صورت گرفته و بدون تیمار پلاسما به ترتیب ۴۹ درجه و ۹۳ درجه است. سمیت داربست توسط سنجش MTT اندازه گیری شد و نشان داد که داربست سطح زیست سازگاری بالایی برای کشت سلول دارد. برای بررسی تمایز سلول های مزانشیمی چربی به استخوان از تست های آلکالین فسفاتاز و عکس برداری با میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) در روز های ۷ ، ۱۴ و ۲۱ استفاده شد که وجود ذرات معدنی را تایید کردند. این مطالعه نشان داد که داربست الکتروریسی شده پلی اورتان می تواند باعث تمایز استخوانی سلول های مزانشیم چربی شود.

کلیدواژه ها:

مهندسی بافت استخوان ، آلکالین فسفاتاز ، نانوالیاف