معماری ایران در دوران صفویه و شاخص های بنیادین آن

با مقایسه ی دوره های تاریخی ایران، شاهد تغییرات گسترده ای در مولفه های گوناگون در ادوار مختلف هستیم . از جمله ی این مولفه ها، تغییرات در ارزش ها، باورهای انسان و به تبع معماری است . هر باور و اندیشه ی انسانی که شکل می گیرد و اندیشه ی غالب جامعه می گردد، مجموع باورهای درست و یا نادرست یک ملت است . بنابراین کالبد های معماری طراحی شده از ارزش های یک جامعه متاثر بوده و از طرفی بر شکل گیری باورهای آن نیز تاثیر گذار است . بررسی هنر و معماری به عنوان فعالیت هایی که ارتباط مستقیم با اندیشه دارد و به نوعی تجسم نوع نگرش هنرمند و معمار و تفکر مستولی بر زمانه ی آن ها می باشد مهم می نماید . این مقاله با بررسی هویت عرفانی و معماری معناگرا به پژوهشی اجمالی بر پیوستگی ذهن و عین و محتوا و کالبد در یکی از مهم ترین دوران های فکری و هنری دوران اسلامی (دوران صفویه) که رواج مذهب تشیع در آن باعث ظهور مکتب اصفهان شد، می پردازد.

کلیدواژه ها:

صفویه ، معماری صفویه ، معماری معنا گرا ، هویت عرفانی ، مکتب اصفهانی