روابط بینامتنیت حکمت های نهج البلاغه با آیات قرآن
محل انتشار: فصلنامه سفینه، دوره: 14، شماره: 56
سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 240
فایل این مقاله در 17 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_SAFINE-14-56_003
تاریخ نمایه سازی: 23 مرداد 1400
چکیده مقاله:
نظریه بینامتنی یا تناص، به بررسی متونی میپردازد که متون جدید را پدید میآورند و هر متن ادبی را به منزله جذب و دگرگونسازی دیگر متون گذشته و یا همزمان با آن میداند. روابط بینامتنی(تناص) با قرآن در حکمتهای نهجالبلاغه به طور آشکار قابل مشاهده است. در یک تقسیمبندی تناص به سه نوع تناص اجترار (نفی جزئی)، تناص امتصاص (موازی) و حوار (نفی کلی) تقسیم شده است. عملیات بینامتنی در حکمتهای نهجالبلاغه نشان میدهد که بیشترین نوع تناص موجود در آن، از نوع تناص اجترار است. یعنی امام علی۷ گاه از کل آیه و زمانی از قسمتی از آیه و یا کلماتی از آن بهره جسته تا هدف خود را بهتر به مخاطب القا نماید.
کلیدواژه ها:
نویسندگان