مقایسه میزان موفقیت و کیفیت زندگی به دنبال سه روش جراحی پرولاپس با حفظ رحم

مقدمه: تاکنون درمان پرولاپس رحمی بر پایه هیسترکتومی واژینال و آویزان کردن کاف واژن بنا شده است. اخیرا تمایلی برای حفظ رحم حین جراحی های پرولاپس به وجود آمده است. مطالعه حاضر با بررسی میزان موفقیت و کیفیت زندگی زنان به دنبال یکی از سه نوع روش جراحی پرولاپس با حفظ رحم انجام شد. روش کار: این مطالعه گذشته نگر در سال ۱۳۹۸ در بیمارستان امام خمینی تهران انجام شد. اطلاعات پرونده ۹۹ بیمار با پرولاپس رحم که در طی ۳ سال تحت یکی از سه نوع جراحی پرولاپس با حفظ رحم (منچستر، ساکرواسپاینوس هیستروپکسی، ساکرال هیستروپکسی شکمی) قرار گرفته بودند، بررسی و از نظر موفقیت جراحی و کیفیت زندگی مقایسه شدند. ۹۹ بیمار در فالوآپ ۱۲ ماهه، پرسشنامه معتبر بررسی کیفیت زندگی پس از جراحی پرولاپس (PFDI-۲۰) (شاخص آزردگی های کف لگن) را تکمیل کردند. میزان موفقیت  بعد از ۱۲ ماه به عنوان پیامد اولیه و عوارضی نظیر جراحی مجدد، تعبیه پساری و احساس توده به عنوان پیامدهای ثانویه بررسی شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه ۲۲) و آزمون های آنووا، کروسکال والیس و کای اسکوئر استفاده شد. میزانp  کمتر از ۰۵/۰ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: میزان موفقیت ساکرال هیستروپکسی از دو گروه دیگر بالاتر بود (حدود ۹۴%). بیشترین عود در ساکرواسپاینوس به ترتیب در نقاط Ba (۵۰۶/۰±۰۶/۲-) و سپس C (۰۸۴/۱±۱/۲-) بود (۰۱/۰>p). کیفیت زندگی بیماران تحت جراحی منچستر و ساکرال هیستروپکسی مشابه و بالاتر از جراحی ساکرواسپاینوس بود. عوارض زودرس پس از ساکرال هیستروپکسی ایلئوس و اختلال دفع مدفوع بود. نتیجه گیری: هر سه روش جراحی پرولاپس با حفظ رحم میزان موفقیت بالای ۶۰% داشتند. هر سه گروه جراحی ۱۲ ماه پس از جراحی کیفیت زندگی خوبی داشتند و از عمل راضی بودند. بالاترین عود پرولاپس در ساکرواسپاینوس و در نقاط Ba و C بود. یافتن عوارض مش به دنبال ساکرال هیستروپکسی نیاز به پیگیری طولانی مدت دارد.

کلیدواژه ها:

آویزان کردن آپیکال ، پرولاپس رحم ، ساکرال هیستروپکسی شکمی ، ساکرواسپاینوس هیستروپکسی ، منچستر- فادرگیل