شناسایی معیارهای طراحی واستو شاسترا در معماری سنتی ایران (نمونه موردی: مسجد جامع ورامین)

معماری سنتی همواره دربرگیرنده ی مجموعه ای از قواعد و اصول، منطبق با معیارهای زیست محیطی و فرهنگی جوامع بوده است. در این میان واستو شاسترا دانش باستانی معماری هند، با کمک گرفتن از چهار مفهوم اصلی شامل هندسه، جهت گیری فضا، عناصر پنج گانه و چاکراهای انسانی؛ سلامت جسم و روان انسان را در گذشته تامین نموده است. از سویی دیگر معماری سنتی ایرانی، یکی از بی نقص ترین معماریهای جهان محسوب می گردد؛ زیرا در این سبک از معماری، بدون استفاده از هیچ گونه وسایل و ابزارآلات پیشرفته با الگویی خاص، همواره مناسب ترین فضا، برای انسان فراهم گشته است. مطالعات حاکی از آن است که سیستم تکاملی معماری واستو بر معماری سنتی ایران تاثیرگذار بوده است. لذا پژوهش حاضر با هدف باز زنده سازی این دانش باستانی؛ از نوع بنیادی بوده و در آن گردآوری دادهها از طریق مطالعه منابع کتابخانه ای یا اسنادی صورت گرفته است. سپس با بکارگیری روش توصیفی_تطبیقی به تجزیه و تحلیل اطلاعات پرداخته شده است. یافته ها بیانگر بهره گیری از اصول و قواعد واستوشاسترا، در معماری سنتی ایران می باشد. نتایج حاصل از پژوهش، تداوم بهره گیری از الگوهای معماری سنتی، مبتنی بر اصول و قوانین حاکم بر واستو، به منظور تامین سلامت جسمی و روحی انسان را در معماری معاصر، امری ضروری انگاشته است.

کلیدواژه ها:

واستوشاسترا ، هندسه ، پنج عنصر ، هفت رنگ ، چاکرا ، معماری سنتی ایرانی.