بررسی جایگاه «ادراکات حسی» و «احساس» از منظر هرمنوتیک کلاسیک در تبیین کیفیت فضای معماری

امروزه معنامندی فضایی از مهم ترین راهکارهای کیفیت بخشی به فضای معماری است و طراحان و معماران در این زمینه تلاش می کنند براین اساس هدف این پژوهش، تحلیل گفتمان معرفت شناسی در جهت دست یابی به تبیین رویکردی نوین به شناخت فضای مطلوبی است که با تمام حواس ادراک شود و در نتیجه آن خلق فضایی را در دوران امروز، عصر پسامدرن ممکن سازد که خاطره و خیال را برای مردم به ارمغان آورد. همان گونه که در معماری گذشته می توان آن را بازشناخت. از این رو توجه به مفاهیمی همچون ادراکات حسی و مولفه های تاثیرگذار بر آن بسیار مورد توجه می باشد .در این پژوهش با روش مطالعه اسنادی و کتابخانه ای تلاش شده است تا بر »حساس « و » حسی« مبنای فلسفی پژوهش تفسیری و به روش کیفی با بهره گیری از طرح تحلیل گفتمان به پرسش های پژوهش پاسخ داده شود. یافته های این تحقیق نشان می دهد که حضور در فضای مصنوع و درگیری کامل ادراکات حسی انسان با فضا و وجود عناصر معنا بخش (دادههای حسی) در آن، بستر ایجاد خاطرات فردی و جمعی را فراهم می کند، موجب به یادآوری کیفیت فضایی تجربه شده در زمان های آینده خواهد شد و آگاهی جمعی از کیفیت مد نظر را موجب می شود. هرچه کیفیت فضایی عمیق تر باشد، توان خیال پردازی افراد را بیش تر درگیر و آن ها را از طریق تخیلشان تسخیر خواهد کرد. این خیال پردازی و تخیل ناشی از تجربه فضای خاطره انگیز احساس در مکان بودگی، راحتی، آرامش و هویت مندی را هر چه بیش تر تقویت می کند و از این رو است که هنر معماری به ما هویت می دهد.

کلیدواژه ها:

ادراکات حسی ، احساس ، هرمنوتیک کلاسیک ، کیفیت فضا ، حواس