طراحی پیاده راه در بافت قدیمی و تاریخی شهر کرمان ( نمونه مطالعاتی : محله گلبازخان )

طی دهه ی گذشته، ترکیبی از تکنولوژی ها و رفتارهای فرهنگی- اجتماعی نوین از یکسو و شیفتگی برنامه ریزان در اتکاء به حرکت سواره و پاسخ گویی به نیازهای برآمده از آن، از سوی دیگر، موجب فراموشی فضاها و حرکت پیاده در شهرها شد وسفرهای درون شهری را متعدد و طولانی نمود. این روند، پیامدهای ناگوار اجتماعی-اقتصادی، زیست محیطی و کالبدی برای شهرها و به ویژه مراکز بافت تاریخیشهر به بار آورده است. از این رو، از اواخر دهه ی۱۹۶۰ بینش و عمل حرفه ای برنامه ریزان شهری پیشرو در جهت تحدید حرکت سواره و احیای مراکز شهری گسترش یافته است. در این راستا، پژوهش حاضر با روش توصیفی- تحلیلی، ضمن درک این تحول بینشی و مطالعه بخش تاریخی شهرکرمان، به بررسی امکان پیاده راه سازی این مرکز در جهت بازآفرینی آن مبادرت ورزیده است. نتایج حاصل از این پژوهش بیانگر آن است که در طی چهار دهه ی گذشته، الگوی برنامه ریزی شهری خودرو- محور کرمان و تمرکز بیش از حد کاربریهای تجاری - خدماتی در مرکز شهر، نه تنها موجب گسترش بیش از حد سفرهای خودرویی و به دنبال آن ازدحام ترافیک و فشار بیش از حد به بافت(ترافیک خیابان شریعتی) و کالبد مرکز وتاریخی شهر شده، بلکه این روند پیامدهای ناپایداری در ابعاد اجتماعی و اکولوژیکی بافت تاریخی به بار آورده است.چاره جویی این مشکل و حرکت در جهت بازآفرینی مرکز شهر، ابتدا نیازمند غلبه بر الگوی برنامه ریزی حمل و نقل خودرو-محور و کاربری زمین منتج از آن و سپس پیاده راه سازی تدریجی خیابا نهای(گلبازخان) بافت شهر کرمان به عنوان بهترین راهکار برای حل معضل ترافیک و رونق بخشی حیات مدنی و پایداری کارکردهای بخش تاریخی شهر است.

کلیدواژه ها:

طراحی ، پیاده راه ، تکنیک سوآت(swot ) ، محله گلبازخان