بررسی میزان اثرگذاری عوامل ارتقای تعاملات اجتماعی بر طراحی سرای امید کودکان بی سرپرست (نمونه موردی شهر قم)

بسیاری از دلایل شکل گیری رفتارهای ناسازگارانه، به صورت بالفعل در زندگی کودکان بی سرپرست وجود دارد. کودک به عنوان آسیب پذیرترین قشر جامعه، نیاز به مکانی عمومی تر از خانه برای بروز تعاملات اجتماعی در کمال آرامش و امنیت دارد. لذا نیازمند فضایی هستیم که زمینه ای مناسب برای تعاملات کودکان را فراهم آورد و در آن کودک فرصت بیان افکار تازه و پرورش و رشد استعداد هایش را داشته باشد. لذا توانمندسازی کودکان بی سرپرست از طریق آموزش های مهارتی، یکی از راه کارهای موثر برای مقابله با آسیب های اجتماعی است. اطلاعات دریافتی از سازمان بهزیستی استان قم حاکی از آن است که به طور تقریبی ۲۰۰ کودک بی سرپرست مورد حمایت این سازمان است که اگر مهارت های لازم در این کودکان ایجاد نشود اثرات زیان بخشی را بر پیکره ی جامعه می گذارد. با توجه به مسائل گفته شده، نیاز به طراحی سرایی با رعایت اصول روانشناسی، فرم، فضاسازی، هندسه صحیح و مصالح مناسب که بتواند تعاملات اجتماعی بین کودکان بی سرپرست در شهر قم را سامان دهد احساس می شود. هدف اصلی پژوهش بررسی موضوع روابط انسانی و تعاملات اجتماعی است. در نهایت با استفاده از اطلاعات به دست آمده، غایت نهایی رسیدن به تعریفی از یک فضای مطلوب، برای زندگی و رشد این کودکان، به گونه ای موثر بر تعاملات اجتماعی است. این پژوهش به لحاظ راهبرد و ماهیت، کمی و کیفی با استفاده از تحلیل آماری از Spss بر پایه ی اطلاعات بدست آمده از پرسشنامه و به لحاظ نحوه گردآوری اطلاعات تحلیلی و تبیینی است و بر پایه مرور منابع کتابخانه ای در زمینه روانشناسی محیط و روانشناسی کودکان است. نتایج حاصل از تحلیل Spss گویای این مطلب است که معیارهایی شامل عناصر طبیعی، هنر درمانی و مهارت های گروهی می تواند زمینه ای موثر در جهت ایجاد تعاملات اجتماعی باشد.

کلیدواژه ها:

کودک ، بی سرپرست ، تعاملات اجتماعی ، سرای امید ، قم