تعامل کودک با محیط راهکار فراموش شده ی معماری برای کودکان (نمونه موردی: مدارس ابتدایی شهر زاهدان)

تعامل با محیط در دراز مدت یک گزینه نیست یک اجبار است. امروزه بسیاری از معماران بر این باور بودهاند که تعامل با محیط به عنوان یکی از اصول طراحی و معماری پایدار در حیطه پایداری محیطی و با توجه به اهمیت دادن به مخاطبین طرح یکی از بهترین گزینه ها در طراحی فضاهای معماری معاصر در سطح جهان می باشد. کودکان برای رشد سالم خود نیازمند محیطی ایمن، آرام و شاد هستند و حساس ترین و تاثیرپذیرترین گروه سنی جامعه را تشکیل می دهند و نیازمند این هستند تا زندگی اجتماعی را در مقیاس خود تجربه کنند و این امر مستلزم فراهم بودن فضایی کودکانه و صمیمانه است. محیط اطراف زندگی کودک باید بتواند کودک را جذب کند تا کودک نیز بتواند خود را با آن هماهنگ و منطبق کند. طبیعت کودک، نیازمند تجربه و تایید است و فضای زندگی کودک، باید موجب باروری جسمی، فکری، احساسی و اجتماعی او شود. در این بین معماری میتواند نقش بسزایی در تحقق این امر داشته باشد.روش این تحقیق تحلیلی، کاربردی، ترکیبی و آینده نگر است که با استفاده از روش مصاحبه باز و ابزار پرسشنامه و نظرخواهی تصویری تدوین و گردآوری شده است. چارچوب نظری تحقیق بر این اصل استوار است که تعامل کودک با محیط نقشی کاربردی در معماری برای کودکان مناطق کمتر توسعه یافته به ویژه مدارس ابتدایی شهر زاهدان دارد.نتایج پژوهش حاضر نشان داد رسیدن به معماری مطلوب برای کودکان میسر نمی گردد مگر با تاکید بر تعامل کودک با محیط، چرا که در این نوع معماری هر فضایی بر اساس شرایط خاص مخاطب خود طراحی و اجرا می گردد و طرح عضو همخوان و هماهنگی با مخاطب خود خواهد بود و این خود ارتقای پایداری محیطی و تطابق بیشتر فضای معماری با مخاطب خود را بدنبال خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

کودک و معماری ، معماری برای کودکان ، تعامل کودک با محیط ، کودک و محیط ، تعامل با محیط.