تاب آوری شهری

طی سالهای اخیر، تاب آوری شهری به عنوان مهمترین راهکار مقابله با مخاطرات مورد توجه اندیشمندان و برنامه ریزان شهری مختلفی در سراسر جهان قرار گرفته است. این رویکرد در ابعاد مختلف می تواند در شهر ها و مناطق خود را بروز داده و تاب آوری مناطق را افزایش دهد. شهر تهران به دلیل شرایط خاص طبیعی و جغرافیایی آن مستعد شوک های متعددی از جمله سیل، زلزله و .... است که ضرورت توجه به مفهوم تاب آوری شهری را در شهر و مناطق می رساند. در این پژوهش نیز سعی شده است وضعیت تاب آوری منطقه ۱۲ شهر تهران به عنوان یکی از مناطق مرکزی شهر مورد بررسی قرار گیرد. روش پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی بوده است و با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای و پیمایشی اطلاعات مورد نیاز پژوهش گردآوری شده است. جامعه پژوهش حاضر تمامی کارکنان منطقه ۱۲ شهر تهران می باشد که ۳۵ نفر از کارشناسان منطقه با بهره گیری از روش نمونه گیری تصادفی به صورت هدفمند انتخاب و پرسشگری شده اند. تحلیل اطلاعات حاصل از پرسش نامه با استفاده از آزمون t تک نمونه ای و آزمون فریدمن بوده است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که منطقه ۱۲ شهر تهران، با میانگین نظری ۲۷۵ و سطح معناداری۰.۰۵۴جز مناطق با تاب آوری پایین می باشد. بررسی تفکیکی مناطق نیز نشان دهنده این است که محلات فردوسی و بهارستان به ترتیب با میانگین ۳.۱۷ و ۳.۴ و سطح معناداری۰.۰۲۷ و۰.۰۳۲ به عنوان تاب آور ترین محلات شناسایی شده اند؛ آزمون فریدمن نیز این امر را تایید میکند که این دو محله به عنوان اولین و دومین اولویت در تاب آوری منطقه ۱۲ به لحاظ تاب آوری قرار داند. سایر محلات منطقه با میانگین کمتر از۳.۰۰ و سطح معناداری بیشتر از۰.۰۵ به عنوان محلات با تاب آوری پایین شناسایی شده اند. بررسی های صورت گرفته را می توان به صورت خلاصه چنین بیان نمود که با توجه به بررسی ابعاد و مولفه های پژوهش تاب آوری منطقه ۱۲ در برابر حوادث بسیار ضعیف می باشد و نیاز است در جهت پایداری این منطقه و افزایش تاب آوری اقدامات مشخصی صورت گیرد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، مخاطرات ، شهر تهران ، منطقه ۱۲