شهر دوستدار کودک (مطالعه موردی: ناحیه منفصل شهری نایسر در شهر سنندج)

ایدهی شهر دوستدار کودک از سال ۱۹۹۶ ارائه شد تا شهرها را برای همه ی افراد، به ویژه کودکان، قابل زندگی کند. امروزهبسیاری کشورها اصول شهر دوستدار کودک را به کار می بندند؛ اما توجه به فضاهای مناسب کودک در ایران سابقه ی چندانیندارد. غالب این فضاها الگوبرداری صوری و ظاهری از تجارب سایر کشورها، بدون توجه به زمینه ی فرهنگی آن است. کودکانعامل پیوند نسل های گذشته و آینده در هر جامعه محسوب می شوند انتقال سنت ها ، فرهنگ ها ، اعتقادات ، باورها و پیشینههای هویت بخش و در صورت لزوم اصلاح محیط اجتماعی نیز در هر جامعه از طریق کودکان است. با گسترش شهرها و بزرگشدن آنها توجه ای به کودکان نمی شود در این میان شهرها برای انسانهای بزرگسال و ماشین ها طراحی می شوند و ابعادیبرای کودکان و کودکانه زیستن وجود ندارد. روش مورد استفاده در این مقاله، روش توصیفی_ تحلیلی و مبتنی بر مطالعاتکتابخانه ای، اسنادی می باشد و جنبه کاربردی دارد. در این پژوهش به بررسی کودک و محیط های اجتماعی که کودکان در آنحضور پیدا می کنند و نقش و تاثیر محیط بر کودکان و شاخص هایی برای طراحی شهر دوست دار کودک پرداخته می شود.همچنین در این پژوهش ناحیه منفصل شهری نایسر واقع در شهر سنندج از نظر کیفیت فضاسازی برای کودکان مورد بررسیقرار گرفته شد و همچنین از کودکان این ناحیه سوالاتی درباره شهری که دوست دارند در آن زندگی کنند پرسیده شد. نتایجاین پژوهش نشان داد که ناحیه منفصل شهری نایسر از نظر فضاسازی مناسب کودکان نمی باشد و از جمله مشکلاتی که نشاناز این نامناسب بودن دارند عدم وجود مراکز تفریحی، کمبود شدید سرانه فضای سبز، وجود زباله در سطح معابر، وجود دکل-های برق و همچنین وجود سگ های ولگرد و... می باشند.

کلیدواژه ها:

کودک ، شهر دوستدار کودک ، فضای شهری ، سنندج