مطالعه شاخص های توسعه ورزش در ایران

مقدمه و هدف ورزش در نتیجه جهانی شدن نه تنها پدیده ی اقتصادی است، بلکه پدیدهی اجتماعی و فرهنگی نیز محسوبمی شود (آمینودین و پاریا ۲ ، ۲۰۰۸). ارتباط بین ورزش و محیط نیز حائز اهمیت است چنانکه کیفیت محصولات و تجهیزاتورزشی، رعایت استانداردهای جهانی در برنامه های ورزشی، ساخت اماکن ورزشی و در نظر گرفتن محیط نهادی ضرورتپرداختن به بعد محیطی در ورزش است. تلفیق این سه رویکرد مسئولیتی را برای ورزش ایجاد می کند که ورزش باید در جهتتوسعه همه جانبه مشارکت داده شود. از این رو، هدف پژوهش حاضر مطالعه شاخصه ای توسعه ورزش در ایران و شناساییزیرمولفه های آن است.روش تحقیق: روش تحقیق کیفی بود. جامعه آماری تحقیق شامل استادان علوم ورزشی و سازمان های نهادی مسئول ورزش درکشور بود. در مرحله کیفی از نمونه گیری موارد حاد استفاده شد. نمونه گیری موارد حاد آنهایی در نظر گرفته می شوند کهروابط مورد مطالعه در آنها از وضوح خاصی برخوردار است مانند نظرات متخصصان یا آنهایی که برای عملکرد برنامه موردارزیابی اهمیت ویژه ای دارند (فلیک، ۱۳۸۷)، نمونه گیری تا رسیدن به کفایت نظری ادامه داشت.یافته ها شاخص های توسعه، شاخص های از نوی پیشبرنده در نظرگرفته شد. در واقع شاخص های پیش برنده، به شاخص ها وفرایندهایی که بر توسعه پایدار اثر می گذارد اشاره دارد (بوسل، ۱۹۹۹) که این تحقیق با توجه به این موضوی و نیز رویکردسیستمی در نظر گرفته شد. با در نظر گرفتن رویکرد سیستمی از بعد اجتماعی شاخص های ورودی شامل سرمایه انسانی،سرمایه اجتماعی و سرمایه فرهنگی بود، از بعد اقتصادی شاخص های حمایتی شامل سرمایه مالی و سرمایه فیزیکی و از بعدمحیطی شاخص های حمایتی شامل سرمایه رابطه ای و سرمایه سازمانی بود و در نهایت شاخص های نتیجه ای یا برون داد شاملبهره وری اجتماعی، بهره وری اقتصادی، عدالت در ابعاد اقتصادی اجتماعی بود و در نهایت ۱۱۲ شاخص در بخش توسعه ورزشنتیجه شد.نتیجه گیری نگاه سیستمی با در نظر گرفتن شاخص های درون داد (ورودی)، شاخص های فرایندی (حمایتی) و شاخص هایبرون داد (نتیجه ای) می تواند رویکردی جامعی را در بر داشته باشد که به نوعی تمام شاخص های آن در ارتباط متقابل با یکدیگرهستند و علاوه بر این، شاخص های توسعه پایدار، در ابعاد اجتماعی، اقتصادی، محیطی و پایداری در نظر گرفته شد، رویکردیکه در تحقیق بوسل (۱۹۹۹) به کار رفته است و تحقیقات دیگری از جمله کولینز (۱۹۹۵)، لاوسون (۲۰۰۵) و سوتیریادو (۲۰۱۳) رویکرد سیستمی را در ورزش بکار گرفته اند. در بحث کلی از یافته های حاصل از توسعه پایدار ورزش این نکته نبایدنادیده گرفته شود که این سیستم ها به گونه ای با یکدیگر ارتباط و همپوشانی نیز دارند به گونه ای که شاید منابع انسانی مجددابه عنوان شاخص های ورودی در برنامه های توسعه ورزش به کار گرفته می شود.

کلیدواژه ها:

شاخص ، توسعه ورزش ، رویکرد سیستمی