بررسی روند تغییرات فاکتورهای متابولیکی زنان دیابتی نوع دو بدنبال ۴ ، ۸ و ۱۲ هفته تمرین هوازی با شدت متوسط

مقدمه واهداف: امروزه کنترل مناسب قد خون در بیماران دیابتی منجر به کاهش بروز عوارض دیابت می شود. بنابراین تمام تلاش ها در جهت کاهش سطح HbA۱c سوق داده می شود. مطالعه حاضر با هدف تاثیر تمرین هوازی بر HbA۱c و شاخص مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو صورت گرفت. مواد و روش ها: در این روش ۱۲ بیمار زن دیابتی نوع دو با میانگین سن ۵۴/۶±۵۸/۷۳ سال، شاخص توده بدنی ۲۸/۳۰±۱/۹۳ کیلوگرم / متر مربع آزمودنی ها در این پژوهش شرکت کردند. برنامه تمرین هوازی شامل پیاده روی بر روی تردمیل با شدت ۶۰-۶۵ درصد حداکثر ضربان قلب، ۳ روز در هفته به مدت ۱۲ هفته و هر جلسه ۵۰ دقیقه انجام شد. نمونه های خونی در حالت ناشتا ابتدای هر ماه (قبل از شروع تمرین، هفته۴، ۸، ۱۲) از آزمودنی ها گرفته شد.یافته ها: نشان داد که پس از دوازده هفته تمرین هوازی، HbA۱c و P>۰/۰۵ تغییر معناداری نکرد. میاگین غلظت انسولین سرم و شاخص مقامت به انسولین نشان می دهد که این فاکتورها مرحله به مرحله کاهش معنی داری یافته اند و بیشترین میزان کاهش آن ها در هفته ۱۲ (مرحله آخر) نسبت به قبل از شروع تمرین است. P<۰/۰۵ که در مقابل، غلظت گلوکز ناشتا ودو ساعته ناشتا تنها در مرحله آخر (هفته ۱۲) نسبت به قبل از شروع تمرین (مرحله اول) کاهش معناداری یافته است. P<۰/۰۵نتیجه گیری: به نظر می رسد نتایج تحقیق نشان داد که افزایش مدت جلسات تمرین هوازی با شدت متوسط علارغم تاثیر معنی دار بر انسولین سرم، شاخص مقاومت به انسولین، گلوکز ناشتا و گلوکز دو ساعته بر میزان غلظت HbA۱c زنان دیابتی نوع دوتاثیر چندانی ندارد که احتمالا نشان دهنده اهمیت شدت فعالیت نسبت به مدت فعالیت می باشد.

کلیدواژه ها:

مقاومت به انسولین ، تمرین هوازی ، HbA۱c ، دیابت