رابطه طرحواره های ناسازگار اولیه، همدلی و بخشش با طلاق عاطفی زنان شهر اصفهان منطقه ۴

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه طرحواره های ناسازگار اولیه، همدلی و بخشش با طلاق عاطفی زنان بوده است. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوعهمبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان متاهل منطقه ۴ شهر اصفهان بود که از این میان ۲۷۰ نفر به صورت نمونه گیری دردسترس انتخاب شد. داده های پژوهش به وسیله پرسشنامه طلاق عاطفی گاتمن (۲۰۰۸)، فرم کوتاه پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ (YSQSF)، مقیاس همدلیعاطفی (مهرابیان و اپستین، ۱۹۷۲) و پرسشنامه بخشش ری (۱۹۹۸) جمع آوری شدند. داده های جمع آوری شده به وسیله آزمون همبستگی پیرسون ورگرسیون چندگانه و SPSS-۲۰ تجزیه و تحلیل شد. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که بین همدلی و بخشش با طلاق عاطفی رابطه منفی و معنادار و بینحوزه های طرحواره ای بریدگی و طرد، خودگردانی مختلف محدودیت های مختل، دیگر جهت مندی و گوش بزنگی با طلاق عاطفی رابطه مثبت ومعناداری وجود دارد (۰۵ / ۰ > P). همین طور ۹ / ۲۸ درصد از واریانس طلاق عاطفی را متغیرهای همدلی، بخشش و حوزه بریدگی و طرد پیش بینی می نمایند (۰۵ / ۰ > P). با توجه به نتایج پژوهش می توان نتیجه گرفت که همدلی، بخشش و طرحواره های ناسازگار اولیه در طلاق عاطفی زنان نقش دارد.

کلیدواژه ها:

طلاق عاطفی ، طرحواره های ناسازگار اولیه ، همدلی ، بخشش