بررسی میزان تاثیر بازی درمانی رابطه والد کودک بر کودکان مبتلا به اوتیسم

کودکان دچار اختلال طیف اتیسم در طول بازیها و فعالیتهای اجتماعی مشکلاتی در شروع و حفظ تعامل با همسال ها، انجام بازی های انفرادی وتکراری به جای بازی با دیگران، کاستی در درک و تشخیص حالت های هیجانی مختلف و نظریه ذهن دارند. درنتیجه این مشکلات، کودکان دچاراختلال طیف اتیسم، مشارکت اجتماعی کم یا ناچیزی دارند. نکته قابل توجه این است که در صورت عدم درمان، کاستی های مهارت های اجتماعی اینکودکان سبب بروز مشکلات شدیدی در هماهنگی آنها با اجتماع می شود. لذا با توجه به مرکزی بودن کاستی مهارت های اجتماعی در اختلال طیفاتیسم، طراحی مداخله هایی با هدف بهبود مهارت های اجتماعی در این کودکان ضروری است. یکی از روش های آموزش مهارت های اجتماعی بهکودکان دچار اختلال طیف اتیسم بهره گیری از بازی درمانی است. بازی درمانی با هدف درمان مهارت های اجتماعی است که در آن کودکان برایساختن الگوهای رفتاری با یکدیگر همکاری می کنند. این پژوهش قصد دارد با آموزش اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد- کودک بر افزایش مهارت های اجتماعی و بهبود رفتارهای کلیشه ای در کودکان مبتلا به اوتیسم آنان بررسی و تعیین کند. نتایج بررسی نشان میدهد که با در نظرگرفتناصول سیستماتیک خانواده درمانی سبب افزایش مهارت های اجتماعی کودکان دیابتی و بهبود استرس والدینی و تعامل والد کودک می گردد.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی ، رابطه والد و کودک ، کودکان اوتیسم