تاثیر واقعیت مجازی (قید عملکردی و ساختاری) و تمرین واقعی بر خودکارآمدی پرتاب دارت

هدف: محیط های واقعیت مجازی به عنوان مداخله ای موثر در آموزش مهارت های حرکتی مورد استفاده قرار می گیرند. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر تمرین واقعیت مجازی بر خودکارآمدی دانش آموزان پسر بود. روش شناسی: نمونه آماری این پژوهش را ۳۶ نفر دانش آموز پسر تشکیل دادند که به صورت نمونه های در دسترس انتخاب شده و به سه گروه تمرین مجازی با قید عملکردی، تمرین مجازی با قید ساختاری و تمرین واقعی تقسیم شدند. پژوهش حاضر در سه جلسه پیش آزمون، تمرین و پس آزمون انجام شد. مهارت پرتاب دارت به عنوان تکلیف انتخاب شد. "پرسش نامه خودکارآمدی ویژه دارت" را دانش آموزان کامل کردند و جمع آوری شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تمرین مجازی دارت موجب پیشرفت معنادار خودکارآمدی در دانش آموزان می شود و همچنین تفاوت معناداری بین تاثیر گروه های تمرینی بر خودکارآمدی وجود ندارد. بحث و نتیجه گیری: بنابراین، سیستم واقعیت مجازی می تواند موجب پیشرفت خودکارآمدی مهارت های ورزشی شود.

کلیدواژه ها:

اگزرگیم ، خودکارآمدی ، مهارت پرتاب ، دانش آموزان پسر