افزایش تاب آوری شریان های حیاتی با ارائه مدل بهینه مسیریابی و طرح هندسی راه

در مناطق شهری، زمانی که بحرانی رخ می دهد (بویژه زلزله)، چگونگی تعیین مناطق پرخطر، انتقال شهروندان به مناطق امن و ایمن و کاهش تلفات و مصدومین از عمده نگرانی مدیران شهری و مقامات دولتی می باشد. برای تسریع در حمل و نقل اضطراری پس از وقوع سوانح باید بهینه ترین مسیرها مورد توجه قرار گیرند؛ با توجه به اهمیت موضوع در این پژوهش توصیفی -تحلیلی، رویکرد تحلیل چند عاملی به منظور تعیین و ارزیابی پارامترهای موثر در انتخاب مسیرهای بهینه حمل و نقل اضطراری مورد توجه قرار گرفته است. طراحی مسیر راه، فرآیندی تکراری و بسیار پیچیده است. طراحان بایستی یک مسیر اقتصادی را بر مبنای موقعیت جغرافیایی، شرایط خاک، عوامل اجتماعی- اقتصادی و اثرات زیست محیطی (از قبیل آلودگی هوا و سر و صدا) انتخاب کنند. این مسیر همچنین باید مجموعه ای از الزامات طراحی و نیازهای بهرهبرداری را برآورده سازد. در فرآیند ساخت یا مکانیابی مجدد۱ یک راه موجود، مهندسین اغلب با عوامل گوناگون و شمار زیادی از گزینه های مختلف روبه رو هستند. طراحی سنتی مسیرمعمولا به دلیل عملکرد کامپیوتری ناقص، مدلها و اطلاعات ریاضیاتی ناکافی، متشکل از مجموعه ای از مراحل است که از یک منطقه وسیع شروع می شود، سپس به چندین دالان حمل ونقل ممکن محدود میشود و در نهایت بر روی طراحی های دقیق در دالانی انتخابی، شامل مسیر افقی و مسیر قائم، تمرکز میکند. این روند مستلزم تصمیم گیری های حرفه ای در زمینه های مختلف از جمله حمل ونقل، اقتصاد، علوم زیستی، جغرافیا، محیط و سیاست۲ است. مدلهای موجود علیرغم اینکه در جنبه های خاص به خوبی عمل میکنند، ولی هنوز نواقص چشمگیری دارند. نواقص در به وجود آوردن یک مدل کاربردی و منسجم، به دلیل ساختار پیچیده هزینه در ارتباط با یک مسیر و برآورده کردن محدودیت ها تاثیرگذار هستند. به علاوه، بی نهایت گزینه مختلف به عنوان مسیر وجود دارد. از آنجا که نقشه زمین یا هزینه که مسیر بر اساس آن بهینه سازی میشود، نامنظم میشود، هر گونه تغییر کوچک در مسیر به تغییری چشمگیر در هزینه کلی منجر خواهد شد. بنابراین، یک مدل معقول و نیز یک الگوریتم برای بهینه سازی مسیرهای راه راه حلی موثر می باشد.

کلیدواژه ها:

بهینه سازی ، طراحی هوشمند راه ، مدلهای بهینه سازی ، مدلهای هزینه ، مسیر بهینه