مبارزه با تروریسم تکفیری، دفاع پیش دستانه در عمق راهبردی

تلاش ها در قرون متمادی برای قانونمند نمودن روابط کشورها، زیست مسالمت آمیزو زدودن و یا حداقل کاستن از رنج های وصف ناپذیر حاصل از دو جنگ جهانی،سرانجام به تشکیل سازمان ملل متحد انجامید. نهادی که منشور و سایر اسناد آن تا اندازه-ای خوی متجاوز نازیها و فاشیست های معاصر را مهار و سبب شد جنگ افروزی خودرا در پس الفاظ انسان دوستانه و حقوق بشری مخفی سازند. در عصر ملل متحد، منعتوسل به جنگ و زور چنان قاطعیت عمومی یافته که سلطه طلبان جنگ طلب را وا می-دارد برای توجیه تجاوزات خود دست به دامان دو دسته شوند، از سویی به حقوق دانانمتوسل می شوند تا مشروعیت اهدافشان را از میان قواعد و اصول حقوقی بیرون کشند وبه موازات آن گروه های تروریستی بدون هویت را در مناطق هدف رها می سازند. از اینرهگذر مقاله پیش رو به طریق توصیفی- تحلیل و بهره مندی از منابع کتابخانه ای، رویهدولت آمریکا در توجیه حملات خود به افغانستان، عراق و سوریه و از سویی توجیهات حقوقی و غیر حقوقی مبارزه ایران با عناصر تکفیری خارج از قلمرو خود را بررسی می کند. ماحصل آنکه مجاری قانونی ابزاری است برای توجیه تجاوزات غیرقانونی آمریکاجهت نیل به منافع ملی خود و هم پیمانانش و در سوی مقابل اما، رویکرد ایران در عمقراهبردیاش وفق رویکرد دفاعی مقام معظم رهبری برای دفاع از امنیت و موجودیتخود و متحدانش در برابر گروه های خون آشام تروریستی که مطابق شروط دفاع دستهجمعی و مبانی دینی است، اقدامات برهم زننده ثبات و نظم منطقه ای قلمداد می شود.

کلیدواژه ها:

عمق راهبردی ، دفاع مشروع پیش دستانه ، تهاجم پیشگیرانه ، مداخله بشردوستانه ، مسئولیت حمایت