بحران کمبود آب در ایران، زمینه ساز پارادایم نوین در نظام های بهره برداری از منابع آب کشاورزی در راستای توسعه پایدار

کمبود آب یکی از بزرگترین چالش های قرن حاضر است و نکته مهم آن است که آب در تولید محصولات کشاورز ی وتحقق توسعه روستایی به منظور بهبود امنیت غذایی و فقرزدایی نقش اساسی دارد. با توجه به اینکه پراکنش بارندگ ی سالیانه از لحاظ مکان و زمان در ایران نامناسب می باشد و راندمان آبیاری هم در کشاورزی پایین اس ت، آب به عنوان محدود کننده ترین عامل تولیدی در کشاورزی مطرح می باشد. این محدودیت منابع آب موجب شده است تا بهره برداری از آن در طول تاریخ به صورت نظام مند و در چارچوب ضوابط و معیارهای حساب شده انجام گ ی رد به هم ین دلیل از گذشته تا الان بندها، سدهای کوچک و بزرگ برای استفاده از جریان های سطحی، قناتها و چاهها جهت بهره برداری از منابع آب های زیرزمینی به وجود آمده اند، به طور کلی می توان گفت نظام بهره برداری از آب در ایران ی ک امر تاریخی، اجتماعی و فرهنگی است. با توجه به بروز و ظهور اشکال جدی دی از سازه ها ی ذخی ره ساز ی، انتقال و توزیع آب، ضرورت دارد در خصوص ایجاد و توسعه نظام های بهره برداری مناسب از این سازه ها، مطالعه و برنامه ریزی لازم صورت گیرد و در این راستا تعیین راهکارهای جدید و مناسب برای تحقق مشارکت آب بران در مد یریت شبکه های آبیاری نیازمند بررسی های جامع و بهره جویی از دیدگاههای علمی و عملی است.

کلیدواژه ها:

کمبود آب ، نظام های بهره برداری از آب ، مشارکت ، توسعه پایدار