نقش دین ،معنویت و دعا در تربیت انسان تمدنی

فیلسوفان مسلمان، انسان را دارای دو ساحت می دانند؛ نخست، نفس و دوم بدن است؛ همانگونه که بدن انسان نیاز به غذا، حفظ و نگهداری دارد، روح انسان هم نیاز به حفظ و بالندگی دارد؛ غذاهای مختلفی برای روح در نظر گرفته شده که شاید یکی از اساسی ترین آنها دعا است؛ دعا جدا از آنکه در آرامش روح نقش بسزایی دارد، در تربیت آن نیز بسیار موثر است. در واقع از آنجا که انسان یک موجود فرامادی است و برای ادامه بقاء خویش و نیفتادن در چنگال پوچی، بی هدفی و کمرنگ نشدن ارز شهای معنوی میل به خداجویی، کمال یابی و احساس دینگرایی دارد، از همین رو دقیقا بشر قرن بیست و یک بهدنبال چنین گم شدهای می گردد؛ از این رو در بعد معنوی آن در تلاش و کوشش است تا با همه ابزار و وسایل مشروع، این میل و احساس خود را اقناع کند و چشم ها و چشمه هایی را به سوی معشوق بگشاید؛ دعا بهترین راه و وسیله ای است که آن مهم را سامان می بخشد، یعنی انسان را با کمال مطلق پیوند می زند و با او ارتباط ایجاد می کند؛ برقراری ارتباط با منبع و سرچشمه هستی و استمداد از او به ترمیم قوای روحی انسان کمک نموده و باعث تسکین بسیاری از گرفتاری ها و رنجوری های روحی روانی می شود؛ از این رو برقراری ارتباط با خدا را برای انسان همانند آب ضروری دانسته اند

کلیدواژه ها:

تربیت ، دعا ، تاثیر دعا ، عبادت ، استجابت.