جایگاه حقوق شهروندی اتباع بیگانه از منظر محدودیت های دولتی با رویکردی به حقوق اتباع خارجی در حقوق ایران

حقوق شهروندی، ابتدایی ترین و اساسی ترین حقوق تمام افراد بشر میباشد که برگرفته از اعلامیه جهانی حقوق بشر است. شهروند به عنوان عضو یک جامعه، فردی است که دارای حقوق و وظایفی می باشد و رعایت حقوق شهروندی برای استمرار نظام سیاسی آن جامعه بسیار مفید می باشد. در نظام حقوقی ایران جایگاه حقوق شهروندی در قانون اساسی، قانون احترام به آزادیهای مشروع شهروندان، منشور حقوق شهروندی و قوانین موضوعه دیگر تبیین شده است. با پیشرفت روابط بین الملل و همچنین افزایش مهاجرت از یک سو و ایجاد روابط خصمانه و به وجود آمدن عوامل آوارگی ناشی از جنگ و بی تابعیتی از سوی دیگر، دولتها در صدد برآمدند تا حداقل حقوقی را برای بیگانگان در نظر بگیرند که امروزه دولت ها با توجه به وضعیت های مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خویش، با انعقاد معاهدات و رعایت مقتضیات جامعه بین المللی، بیگانگان را از حقوق انسانی برخوردار دانسته اندکه ایران نیز از این امر مستثنی نیست. از آنجایی که هر دولتی قواعد خاصی برای تعیین اتباع خود تنظیم می کند، همین امر باعث تفاوت هایی در حقوق بیگانگان نسبت به اتباع یک کشور می شود. همه کشورها محدودیتهایی برای حقوق بیگانگان در نظر می گیرند که مبتنی بر مصالح ملی میباشد چرا که حضور و اقامت اتباع بیگانه در هر کشوری با امنیت، نظام سیاسی، اقتصاد، فرهنگ و جامعه ارتباط دارد و علاوه بر این که می تواند تاثیر مثبتی داشته باشد در عین حال می تواند تبعات منفی نیز به همراه داشته باشد، از این رو به حقوق شهروندی آنان محدودیت هایی وارد می شود که هدف از این مقاله تبیین علل محدودیت های دولتی در خصوص حقوق شهروندی اتباع بیگانه و تبیین محدودیتهای اعمال شده بر حقوق شهروندی آنان در نظام حقوقی ایران می باشد.

کلیدواژه ها:

اتباع بیگانه ، حقوق بشر ، حقوق شهروندی ، محدودیت ، نظام حقوقی ایران