نقش تعلق سازمانی در مدیریت و تاثیر بر مدیریت شهری

در گذشته صرفا زندگی غیر کاری مدنظر و تاکید بوده ولی در جامعه امروزی بهبود کیفیت زندگی کاری یک برنامه جامع و وسیعی است که به منظور جلب رضایت و توجه کارکنان، کمک به آنان جهت مدیریت تغییرات و حفظ کارکنان در سازمان طراحی میشود. نارضایتی از کیفیت زندگی کاری یک مشکل اساسی است که بدون توجه به پست و موقعیت، همه کارکنان را تحت تاثیر قرار میدهد. پرداخت منصفانه و کافی، محیط های کاری ایمن و بهداشتی، تامین فرصت رشد و امنیت مداوم، قانون گرایی در سازمان، وابستگی اجتماعی در زندگی کاری، فضای کلی زندگی، وحدت و انسجام اجتماعی، توسعه قابلیت های انسانی. از تاثیراتی که کیفیت زندگی کاری دارد می توان به تاثیر آن بر روی خودکارآمدی و همچنین، تعلق سازمانی اشاره کرد. خودکارآمدی، جزء اصلی نظریه شناختی- اجتماعی می باشد که به باورها و قضاوت های فرد در خصوص توانایی های خود در انجام وظایف و مسئولیت ها اشاره دارد. خودکارآمدی، جزء اصلی نظریه شناختی- اجتماعی می باشد که به باورها و قضاوت های فرد در خصوص توانایی های خود در انجام وظایف و مسئولیت ها اشاره دارد. بر اساس تحقیق حاضر، کیفیت زندگی کاری به عنوان متغییر مستقل و خودکارآمدی و تعلق سازمانی به عنوان متغییر وابسته در نظر گرفته شده اند. از طرفی، تعلق سازمانی را میتوان به پیوند و وابستگی افراد به سازمان تعریف نمود که در آن احساس درگیر بودن شغلی، وفاداری و باور به ارزشهای سازمانی جای دارد. در تعلق سازمانی سه مرحله وجود دارد: پذیرفتن، همانند شدن و درونی کردن. در ابتدا یک عنصر سازمان از راه پذیرفتن نفوذ دیگران بر خود به یک رابطه خشنودی بخش دست می یابد و خویشتن را برجسته میسازد. در این مرحله، فرد از تعلق به سازمان احساس سربلندی میکند. در مراحل بعد، عضو سازمان درمی یابد که ارزشهای سازمان به گونهای درونی و ذاتی او را خشنود و راضی می سازد و با ارزشهای وی سازگار و همانند است و هر گاه تعلق سازمانی به گونه ای که گفته شد، به مرحله نهایی برسد، آن گاه عضو سازمانی در شمار کسانی قرار میگیرد که به آنان اعتماد فراوان میشود و آنان در راه پاسداری و محافظت از سازمان تعلل نخواهند کرد و این بهبود مدیریت در منابع انسانی را در پی خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، خودکارآمدی ، تعلق سازمانی ، مدیریت ، اثرگذاری