قاعده داراشدن بدون سبب در حقوق ایران ، فقه امامیه و حقوق کشورهای عرب زبان

این که هیچ کس نباید به طور نامشروع بر دارایی خویش بیفزاید ،گزاره ای است که وجدان هر انسان آزاده ای آن را باور دارد ؛ عقل انسان به ان حکم میکند و نظام اخلاقی هرجامعه ای افرادش را به سوی آن فرا میخواند. و هر نظام حقوقی نیز که آرمان خود را در تحقق عدالت اجتماعی می بیند،نمی تواند این ندای وجدان را بی پاسخ گذارد و از آن برکنار باشد.این مقاله پژوهشی که با استفاده از منابع و اطلاعات کتابخانه ای گردآوری شده درصدد است تا به صورت مطالعه تطبیقی نظریه دارا شدن بدون سبب را در حقوق ایران،فقه امامیه و کشورهای عرب زبان را بررسی نماید.نتایج حاصله این پژوهش بر آن بود که نظریه دارا شدن بدون سبب آنچنان که در حقوق اروپایی دیده می شود ،در حقوق ایران به عنوان یک منبع مستقل تعهد شناخته نشده است.در قوانین کشورهای عرب زبان از جمله مصر،اردن،سوریه و عراق این قاعده به صورت قانون درآمده و در فقه امامیه ، قواعد ضمان ید،استیفاء، احترام وحرمت اکل مال به باطل دلالت براستیفای نامشروع ودارا بودن بدون سبب را دارند.

کلیدواژه ها:

دارا شدن بدون سبب ، استیفای نامشروع ، فقه امامیه ، حقوق ایران ، کشورهای عرب زبان