آیا عمق غواصی می تواند پاسخ های دستگاه هموستاز خونی را تحت تاثیر قرار دهد؟

هدف مطالعه حاضر، بررسی پاسخ­های دستگاه هموستازی به غواصی تفریحی در اعماق نه و ۱۸ متری آب­های آزاد بود. تعداد ۲۰ غواص مرد با میانگین سنی ۲/۳ ± ۵/۲۴ سال، داوطلبانه در پژوهش حاضر شرکت کردند. در هر جلسه غواصی، تعداد ۱۰ نفر در عمق نه متری و تعداد ۱۰ نفر دیگر نیز در عمق ۱۸ متری به فعالیت غواصی می­پرداختند که انتخاب آنان به روش تصادفی ساده بود و در جلسه بعدی، جای آنان عوض می­شد. غواصی به مدت ۳۰ دقیقه به طول انجامید. خون گیری بلافاصله قبل و بعد از فعالیت غواصی انجام شد. برای تجزیه وتحلیل داده­ها از آزمون تی استفاده شد. نتایج نشان داد که میانگین تعداد پلاکت­ها، زمان پروترومبین (PT) و زمان ترومبوپلاستین نسبی فعال شده (aPTT)، به دنبال فعالیت غواصی در هر دو عمقنهو ۱۸ مترکاهش یافتند (۰.۰۵≥P)؛ درحالی که مقادیر فیبرینوژن به دنبال فعالیت غواصی در هر دو عمق نه و ۱۸ متر و فعالیت فعال­کننده پلاسمینوژن بافتی (tPA) تنها در عمق ۱۸ متر در مقایسه با حالت پایه افزایش یافتند (۰.۰۱ > P). همچنین، به دنبال غواصی در عمق ۱۸ متر، تعداد پلاکت­ها و PT کمتر بودند (۰.۰۵≥P) و مقادیر فیبرینوژن و فعالیت tPA در مقایسه با غواصی در عمق نه متر بیشتر بودند (۰.۰۱ > P). به نظر می­رسد که فعالیت غواصی در آب­های آزاد می­تواند دستگاه هموستاز به ویژه انعقاد خون را مختل کند. به علاوه، عمق غواصی و به دنبال آن، ارتفاع رفع فشار پاسخ­های هموستازی را تحت تاثیر قرار می­دهد.

کلیدواژه ها:

غواصی ، تعداد پلاکت ها ، انعقاد خون ، فیبرینولیز