بررسی رابطه شفقت به خود و تاب آوری با خودکارآمدی در بیماران مبتلا به آسیب نخاعی

وضعیت خاص زندگی بیماران دچار آسیب طناب نخاعی، شامل تحرک، عملکرد، سطح استقلال، شغل وحتی موقعیت مالی، شیوه ی زندگی مختل روزمره و همچنین وابستگی شان به دیگران در زندگی روزمره و وظایف و کارهای ابتدایی، احساس بیچارگی درباره ی آینده سبب ایجاد مشکلاتی در سطوح تاب آوری و خودکارامدی عمومی آن ها و شفقت به خود می شود. شفقت همانند یک ضربه گیر در مقابل اثرات وقایع منفی آسیب نخاعی عمل می کند که سبب می شود افراد با سخت گیری کمتر، خودشان را مورد قضاوت قرار دهند، وقایع منفی زندگی پس از آسیب نخاعی را راحت ار بپذیرند وخود ارزیابی ها و واکنش هایشان دقیق تر و بیشتر بر پایه ی عملکرد واقعی شان است. در نتیجه ی تمام این وقایع و حوادث، همسو با کم شدن ارزیابی های منفی از خود و افزایش استفاده از مقابله های سازنده، باورهای سالم و سازنده ی افراد نسبت به کارآمدی و توانمندی شان افزایش می یابد که همان باورهای خودکارآمدی بیشتر است. با تاب آوری بیشتر شفقت داشتن به خود می تواند منشاء تغییرات، از جمله تغییر در نگرش ها و باورها باشد و ا ین امر به نوبه ی خود باعث افزایش امیدواری در افراد و تغییر نوع می شود.

کلیدواژه ها:

شفقت به خود ، تاب آوری ، خودکارآمدی ، آسیب نخاعی