نقد و بررسی «تفکیک گروی صدرا یا تفکیک نگری به صدرا»

مقاله «معاد جسمانی در حکمت متعالیه»  کوششی است وافر تا نظریه تفکیک بین وحی و فلسفه، سایه خود را بر حکمت متعالیه بسط دهد. تمام اهتمام مقاله معطوف به اثبات تفکیک گرایی صدرالمتالهین در «معاد جسمانی» به عنوان مصداق بارز و سپس تسری این انگاره به همه آراء صدرا و فلاسفه اسلامی می باشد، تا همه آراء آنها را در خلا عنایت به وحی قلمداد نموده و از این رهگذر،  حکمت متعالیه را از ثمردهی برای اعتقاد دینی عقیم بداند.  در این راستا برای صدرا دو موضع کاملا متباین با عناوین «ایستار فلسفی» و «ایستار وحیانی» تدارک دیده شده است. موضع اول صرفا مبنی بر اصول فلسفی صدرایی بدون هماهنگی با نظر وحی موجه است و این اصول برای تصویر معاد جسمانی وحیانی نارسا می باشد. موضع دوم که معاد جسمانی عنصری است و متکلمین (به ویژه اشاعره) با استناد به «ظواهر» از آن جانبداری می کنند به عنوان نظریه قاطع وحی بر نظریات صدرا تحمیل شده است.  در راستای صدق این انتساب به جستجوی شواهد پراکنده در آثار صدرا و شواهد جنبی در سخنان دیگران بسیار کوشش شده، و ملازماتی سوال برانگیز بر صریح سخن صدرا مترتب گشته است. به انگیزه واکاوی مقاصد مقاله مزبور و هشدار از تحریف فلسفه متعالی صدرایی تاملی حقیقت جویانه در این نوشتار ضروری می باشد. قصد این نیست که در تطبیق معاد جسمانی صدرایی بر وحی کوششی انجام ندهیم، بلکه هدف مقصور به این است که دوگانگی منتسب به صدرا در آئینه حقیقت ارزیابی شود.  اگرچه مقاله به منظور اثبات این ادعای سنگین، به تقطیع عبارات و التقاط از مواضع ناهمگون در آثار و تاییدجویی از اظهارات کلی صدرا و سایر بزرگان فلسفه یعنی خضوع آنها در قبال وحی، درصدد است به مدعا جزمیت بخشد. همراه برخی عنوان های مقاله، مدعا را محک می زنیم .