بررسی و تحلیل کارکردهای بلاغی واژه های قرآنی در غزل عرفی شیرازی

قرآن کریم، به مثابه والاترین متن اسلامی، همواره آبشخور شاعران پارسی سخن بوده است. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر قرآن کریم بر تصویرسازی در غزل عرفی شیرازی، از شاعران پیشگام سبک هندی در قرن دهم است. مدعای اصلی پژوهش حاضر این است که عرفی در غزلیات خود از واژه­ های قرآنی در خلق تصاویر نازک­ خیالانه و بدیع، سود جسته است و واژه­ های قرآنی، در غزل او در بسیاری از موارد، از جنبه زیبایی­ شناسی و تصویرآفرینی قابل بررسی و تحلیل هستند.  برای اثبات این مدعا، و نیز بررسی جایگاه قرآن در شعر عرفی، غزلیات او از حیث تاثیرگذاری قرآن بر تصویرآفرینی در حوزه دو علم بیان و بدیع مورد بررسی قرار گرفته است و انواع وام­ گیری­ های این شاعر از قرآن کریم در خلق تصاویر شعری، واکاوی شده است. نتایج این پژوهش نشان می­ دهد که بیش­ترین استفاده عرفی از قرآن کریم در خلق تصاویر، در اغراق نازک­ خیالانه و نیز در ساخت استعاره­ صورت پذیرفته است.

کلیدواژه ها:

عرفی شیرازی ، بلاغت ، قرآن کریم ، غزل ، تصویرسازی