اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار EFC بر سازگاری زناشویی و صمیمت جنسی زوجین دارای تعارض زناشویی

زمینه و هدف: اثربخشی آموزش با رویکرد هیجان مدار بر متغیرهای متعدد روان شناختی نشان داده است اما تاثیر آن بر سازگاری زناشویی صمیمیت جنسی زوجین دارای تعارض زناشویی مغفول مانده است. در این راستا، پژوهش حاضر، با هدف شناسایی اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار بر سازگاری زناشویی و صمیمیت جنسی زوج های دارای تعارضات زناشویی انجام شد. روش پژوهش: روش پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی بوده و از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش کلیه زوج های دارای تعارضات زناشویی شهرستان دزفول بودند. نمونه شامل ۲۰ زوج (۱۰ زوج گروه هیجان مدار و ۱۰ زوج گروه کنترل) بودند که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و پس از مصاحبه مقدماتی و ملاک های ورود و خروج به پژوهش با تخصیص تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزارهای گردآوری داده ها در این پژوهش، مقیاس سازگاری زناشویی اسپانیر و فیلسینگر DAS و پرسش نامه صمیمیت جنسی زوجین بطلانی و همکاران CSIQ بود. گروه آزمایش در ۸ جلسه ی ۹۰ دقیقه ای زوج درمانی هیجان مدار شرکت کردند در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکردند در پایان از هر دو گروه، پس آزمون گرفته شد و داده ها با استفاده از روش تحلیلی کوواریانس چند متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: نتایج تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد آموزش رویکرد هیجان مدار باعث افزایش سازگاری زناشویی و مولفه های آن (رضایت دو نفری، همبستگی دو نفری، توافق دو نفری، ابراز محبت) و نیز صمیمیت جنسی زوجین متعارض گروه آزمایش در مقایسه با زوجین متعارض گروه کنترل شده است. همچنین نتایج دیگر این پژوهش نشان داد تفاوت معناداری بین گروه آزمایش و گروه کنترل در مرحله پس آزمون تا پیگیری مشاهده نشد.

کلیدواژه ها:

زوج درمانی ، هیجان مدار ، سازگاری زناشویی ، صمیمیت جنسی ، زوجین متعارض