اثربخشی طرحواره درمانی بر سلامت روان و تاب آوری بیماران مبتلا به سندروم روده تحریک پذیر

هدف پژوهش حاضر اثربخشی طرحواره درمانی بر سلامت روان و تاب آوری بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر شهرتهران بود. روش پژوهش برحسب هدف کاربردی و از نظر گردآوری داده ها از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و گمارش تصادفی آزمودنی ها بود. جامعه آماری کلیه بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر شهر تهران در سال ۱۳۹۸ در بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۳۰ نفر از بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر در گروه آزمایش ( ۱۵ نفر) و کنترل ( ۱۵ نفر) به عنوان حجم نمونه در نظر گرفته شود. گروه آزمایش تحت آموزش طرحواره درمانی ۱۲ ) جلسه ۹۰ دقیقه ای) قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل هیچگونه درمانی دریافت نکردند. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه سلامت روان (گلدبرگ، (۱۹۷۲ و تاب آوری (کانر و دیویدسون، (۲۰۰۳ استفاده شد. تجزیه وتحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS-v۲۲ در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل کوواریانس) انجام پذیرفت. نتایج تحقیق نشان داد نتایج نشان داد که نتایج نشان داد آموزش طرحواره درمانی بر "اضطراب و بی خوابی"، "نارساکنش وری اجتماعی" و "افسردگی" بیماران سندرم روده تحریک پذیر موثر است، در حالی که از نظر "نشانه های جسمی" تفاوتی بین گروه ها وجود نداشت. همچنین نتایج نشان داد آموزش طرحواره درمانی بر " تاب آوری" بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر موثر است. بر اساس نتایج این پژوهش، طرحواره درمانی، مداخله موثری در افزایش سلامت روان و تاب آوری بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر میباشد.

کلیدواژه ها:

سلامت روان ، تاب آوری ، طرحواره درمانی ، سندرم روده تحریک پذیر.