ارزیابی کمی پتانسیل های ژئوتوریسم ساحلی دشت میناب

مناطق ساحلی جنوب کشور از جمله مناطقی هستند که جاذبه های فراوانی دارند. این اشکال هر کدام به تنهایی اکوسیستم های زنده ای را به خود اختصاص داده اند. اما شناسایی، مدیریت، برنامه ریری منسجم برای هر کدام از آن ها لازم و ضرورری به نظر می رسد. از هر ده نفر گردشگر که وارد کشور میزبان می شود یک فرصت شغلی ایجاد می گردد. قرارگیری دشت میناب در مصب رودخانه سبب شکل گیری اشکال ژئوتوریسمی جالبی شده است که هدف این پژوهش بررسی قابلیت های گردشگری لندفرم های این منطقه است. در این پژوهش با استفاده و مقایسه دو مدل پری یرا و رینارد، ۱۲ ژئومورفوسایت شامل: ( خور، گلفشان، جنگل حرا، کانال های جذر ومدی، تپه های ماسه ای رشته های ماسه ای، برخان ها، مئاندرها و ...)، مورد ارزیابی قرار گرفته است. مدل پری یرا نشان می دهد که در عیار علمی و عیار مکمل بالاترین امتیاز مربوط به خورها و کمترین امتیاز مربوط به مئاندرها است. اما در مدل رینارد در عیار علمی بیشترین ارزش، جنگل های حرا و در معیار مکمل خورها بیشترین ارزش را به دست آورده اند. به طور کلی نتایج نشان می دهد که دو سایت خورها و جنگل های حرا بیشتر امتیاز را در بین ژئومورفوسایت ها کسب نموده اند.

کلیدواژه ها:

ژئومورفوسایت ، ارزیابی کمی ، روش رینارد ، روش پری یرا ، دشت میناب