تشخیص خودکار ندول های ریوی با استفاده از آنتروپی فازی-تیسالیس و ماشین بردار پشتیبان

ندول های ریوی بافت اولیه سرطان ریه هستند. طراحی سیستم تشخیص به­کمک کامپیوتر می تواند جهت بالا بردن دقت متخصص در زمینه­ی تشخیص و توصیف این بافت به­کار رود. در سال­های اخیر پژوهش­هایی در این زمینه صورت گرفته با این حال سیستم های CAD کنونی با حساسیت کم دارای مثبت کاذب بالایی هستند. بنابراین هدف اصلی این پژوهش توسعه ی سیستم CAD ای است که قادر باشد مکان اکثر ندول ها را تا جایی که امکان دارد تشخیص دهد و در کنار این امر تعداد مثبت کاذب آن کم باشد. قطعه بندی تصویر ریه و تشخیص ندول گام­های اصلی این پژوهش هستند. در گام قطعه بندی، ترکیب روش­های آنتروپی فازی-تیسالیس و آستانه گذاری مورد استفاده قرار می­گیرند. در مرحله تشخیص ندول، ویژگی های شدت روشنایی و هندسی ندول استخراج می­شوند و نواحی مشکوک با کمک ماشین بردار پشتیبان مشخص می­گردد. استفاده از ویژگی­های شدت روشنایی باعث افزایش حساسیت می­شود درحالی­که به­کارگیری ویژگی­های هندسی باعث کاهش مثبت کاذب می­شود.  به منظور ارزیابی روش پیشنهادی، از تصاویر مجموعه داده­های LIDC و تابا استفاده شده است. حساسیت طبقه بندی حاصل ۹۲% به­دست­آمده است. نتایج به­دست­آمده در مقایسه با نتایج گزارش­شده توسط سایر مقاله­ها، مفید بودن این پژوهش را نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

ندول ریوی ، قطعه بندی ، آستانه گذاری ، ماشین بردار پشتیبان