مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و رویکرد تلفیقی شناختی-گفتاری بر تنظیم هیجانی و تحمل پریشانی افراد مبتلابه لکنت

سابقه و هدف:به منظور کاهش هیجانات و افزایش تحمل پریشانی در افراد مبتلابه لکنت، رویکردهای متعددی پیشنهاد شده است که ازجملهآن ها می توان بهطرحواره درمانی و رویکرد تلفیقی شناختی-گفتاری اشاره کرد. هدف از این مطالعهمقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و رویکرد تلفیقی شناختی-گفتاری بر تنظیم هیجانی و تحمل پریشانی افراد مبتلابه لکنت بود. مواد و روش ها:مطالعهحاضر پژوهشی نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و آزمون پیگیری با گروه کنترل بود.جامعه آماری شامل تمام افراد مبتلابه لکنت با محدوده سنی ۱۸ تا ۳۰ سال در شهر سبزوار بود. نمونه آماری شامل ۳۰ نفر از افراد مبتلابه لکنت بودند که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت کاملا تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل (هر گروه ۱۰ نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش طرحواره درمانی در ۱۲ جلسه ۹۰ دقیقه ای و گروه آزمایش تلفیقی شناختی-گفتاری در ۱۲ جلسه ۶۰ دقیقه ای تحت درمان قرار گرفتند، درحالی که گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت نکرد. ابزارهای مطالعه پرسش نامه تنظیم هیجانی گراس و جان (۲۰۰۳)وپرسش نامه تحمل پریشانیسیمونز و گاهر (۲۰۰۵) بودند که در هر سه گروه در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری اجرا شدند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها:نتایج نشان داد دو طرحواره درمانی و رویکرد تلفیقی شناختی-گفتاری بر تنظیم هیجانیوتحمل پریشانی افراد مبتلابه لکنت تاثیر معنی داری دارد (۰۵/۰P<). نتیجه گیری:نتایج حاکی از این بود که هیچ یک از درمان ها نسبت به دیگری برتری نداشت و تنها رویکرد تلفیقی شناختی-گفتاری در شاخص تحمل پریشانی موثرتر بود.

کلیدواژه ها:

Distress Tolerance ، Emotional Regulation ، Integrated Cognitive-speech Approach ، Schema Therapy ، Stuttering ، تحمل پریشانی ، تنظیم هیجانی ، رویکرد تلفیقی شناختی-گفتاری ، طرحواره درمانی ، لکنت