بررسی رابطه ی خودتنظیمی، مهارتهای اجتماعی، و میزان استفاده از شبکه های مجازی با سازگاری تحصیلی دانش آموزان

هدف این طرح پژوهشی، مطالعه ی رابطه ی خودتنظیمی، مهارتهای اجتماعی، و میزان استفاده از شبکه های مجازی با سازگاری تحصیلی دانش آموز ان بود. جامعه پژوهش ۱۲۳۳ نفر از دانش آموز ان دبیرستانی دوره ی دوم سازمان آموزش و پرورش شهر کرمانشاه در سال ۱۴۰۰ بود. پژوهش بر روی ۳۰۸ دانش آموز که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شده بودند، اجرا شد. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه سازگاری تحصیلی(سینها و سینگ، (۱۹۹۳؛ پرسشنامه مهارتهای اجتماعی(احمدی، (۱۳۶۹؛ پرسشنامه تک سوالی برای میزان ساعتهایی که دانش آموز ان وقت خود را در شبکه های مجازی می گذرانند؛ پرسشنامه خودتنظیمی (پنتریچ و همکاران، (۱۹۹۰ استفاده شد. در تجزیه و تحلیل داده ها از روشهای ضرایب همبستگی با روش پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه با روش همزمان استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که خودتنظیمی و مهارتهای اجتماعی با سازگاری تحصیلی دانش آموز ان رابطه مثبت داشت و میزان استفاده از شبکه های نجازی با سازگاری تحصیلی رابطه معکوس و منفی داشت. در نتیجه میتوان خودتنظیمی، مهارتهای اجتماعی، و میزان استفاده از شبکه های مجازی را جزء عوامل زیربنایی مرتبط با سازگاری تحصیلی دانست. در انتها پیشنهاد شد که باید برای بالا بردن سازگاری تحصیلی دانش آموز ان به آموزش مهارتهای خودتنظیمی و مهارتهای اجتماعی توجه ویژه کرد و در مقابل میزان استفاده ی دانش آموز ان از شبکه های مجازی را محدود و مدیریت کرد.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی ، مهارتهای اجتماعی ، میزان استفاده از شبکه های مجازی ، سازگاری تحصیلی