ارتباط سبک های یادگیری و ویژگی های شخصیتی با آمادگی دانشجویان دانشگاه تبریز برای یادگیری خود – رهبر

   هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط سبک های یادگیری و ویژگی های شخصیتی با آمادگی دانشجویان دانشگاه تبریز برای یادگیری خود – رهبر بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان کارشناسی دانشگاه تبریز بود که از بین آنان ۳۴۶ دانشجو در رشته های مختلف تحصیلی با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. برای اندازه گیری متغیرها از پرسشنامه سبک های یادگیری کلب (LSD )، پرسشنامه شخصیتی نئو- فرم کوتاه (Neo-FFI) و مقیاس آمادگی برای یادگیری خود – رهبر ( SDLR) استفاده گردید. داده های بدست آمده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که بین شیوه های یادگیری شناختی و آمادگی برای یادگیری خود- رهبر رابطه معنی دار وجود ندارد. نتایج حاصل از تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که تفاوت معنیداری در سطح یادگیری خود – رهبر دارندگان سبکهای واگرا، همگرا، جذب کننده و انطباق یابنده وجود ندارد. همچنین تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که عوامل برون گرایی، توافق پذیری و با وجدان بودن آمادگی برای یادگیری خود – رهبر را در جهت مثبت پیش بینی می کنند و نوروتیسزم آمادگی برای یادگیری خود – رهبر را در جهت منفی، پیش بینی می کند.

کلیدواژه ها:

سبک های یادگیری ، ویژگی های شخصیتی ، آمادگی برای یادگیری خود – رهبر