تجربه آموزش طراحی در مدارس معماری

این نوشتار در پی تاکید بر آموزش معماری کارآمدتر است تا معماران قادر به خلق محیط­هایی انسانی در راستای پاسخ به نیازهای اجتماعی، فرهنگی و محیطی طراحی شوند. منظور از محیط­های انسانی، محیط­هایی است که فعالیت­های انسانی به صورت تعریف­شده در آنها انجام می­شود. فعالیت­هایی که بازتابی از معیارهای رفتاری و فرهنگی مشخص ­شده توسط جامعه بوده و مسائلی مانند اقتصاد، اکولوژی و اجتماع را در بر می­گیرند و سبب محیط­های زیستی می­شوند. مقاله با بررسی و تحلیل معیارهای آموزش و محتوای آموزشی مدارس مختلف معماری، تلاش خواهد نمود تا گسست موجود میان آموزش­های صرفا عملی و نظری در فرآیند آموزشی معماری را مشخص سازد. این تحقیق به ارائه روش­هایی جهت پر نمودن این فواصل می­پردازد؛ و در عین حال مفاهیم نظری موردنیاز برای ایجاد محیط­های انسانی را نیز به صورت توامان در نظر دارد. این امر فهم جامعی از دو روش آموزش معماری مختلف، اما وابسته را ضروری   می­سازد و به شناخت دو پایه اصلی این آموزش، یعنی پایه عملی و مهارتی، و پایه تئوری و نظری، مدد می­رساند.

کلیدواژه ها:

آموزش معماری ، فرایند آموزشی ، مدارس معماری ، پایه نظری و عملی ، آتلیه طراحی